رقیه صادقی - کارشناسی ارشد بیهوشی، عضو هیئت علمی دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پ

تروما بعنوان سومین علت مرگ و میر برای تمامی سنین و شایعترین عامل مرگ و میر در افراد 44-1 ساله می باشد و همچنین به لحاظ پیامدهای مختلف از جمله نقص عضو، ناتواناییهای مختلف جسمی، اختلالات روانی، اقتصادی، اجتماعی و طبی، همواره بایستی مورد توجه قرار بگیرد. لذا از آنجایی که یک مشکل عمده در تدارک مراقبت موثر از قربانیان تروما، عدم تعیین دقیق شدت آسیبهای وارده می باشد، شناسایی شدت آسیب درمرحله قبل از بیمارستان در محل حادثه و یا در بیمارستان، در شروع اقدامات اولیه درمانی انجام می شود که می تواند تعیین کننده بوده و همچنین باعث پوشیدگی طیف آسیب شده و خطر مرگ را برای آسیب دیده ایجاد نمایند و یا اینکه منجر به توقف طولانی در بیمارستان و نوانایی بعدی را به وجود آورند. بررسیها ومطالعات انجام شده نشان می دهد که در خصوص ارتباط نقش ارزیابی شدت تروما در کاهش مرگ و میر می تواند از طریق ذیل موثر باشد: 1- برای تعیین مراحل خاصی که در آنها خطر عمده برای بیمار محرز است و تعیین سطح مراقبتی لازم می توان از جدول ضرایب وخامت استفاده نمود که دارای ویژگی های از جمله ارتباط با نتایج محتاطانه، ظاهر معتبر، اعتبار مدلل و هماهنگی ریاضی وار و عملی باشد. 2- از آنجایی که بعد از وارد شدن آسیب، بدن با تغییر در فیزیولوژی طبیعی پاسخ می دهد، هنگام بررسی این بیماران علائم حیاتی مثل نبض، فشار خون، سطح هوشیاری باید به طور مرتب و مکرر مورد ارزیابی قرار گیرند، زیرا اولین تغییر در فیزیولوژی طبیعی، ناشن دهنده تحت تاثیر قرار گرفتن علائم حیاتی است. 3- برقراری ارتباط بین علائم زیستی و عاقبت بیماری ایجاد نموداری را جهت تعیین شدت اسیب فراهم می سازد. 4- طبقه بندی ضریب وخامت فیزیولوژیک و اناتومیک برای تعیین آستانه وخامت و اینکه بیمار به چه نوع مراقبتی نیاز دارد، سودمند می باشد. کاربرد چنین ضرایب جهت بازگویی اختصاصات دینامیک و استاتیک وخامت، به مقدار قابل توجهی باعث کاهش مرگ و میر و بیماریزایی حاصل از تروما خواهد شد.