حمیدرضا وثوقی فر - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
رضا عبدالهی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
محمدرضا عدل پرو - عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی راه آهن دانشگاه علم و صنعت ایران

شهرهای کشور ما در برابر وقوع زلزله هایی با قدرت تخریب متوسط و زیاد، بسیار آسیب پذیر هستند. تجربه زلزله های منجیل (1369) و بم (1382) نشان داده است که زلزله ای که در کشورهایی مانند ژاپن، به راحتی با آن برخورد می شود، در کشور ما، علاوه بر واردکردن آسییب های جدی به زیر ساخت های شهری و بر جای گذاشتن تلفات زیاد، یک یا چند شهر از کشور را با بحرانی جدی روبرو نموده و گاه دامنه مشکلات زلزله ها به حدی است که تبعات آن گریبانگیر کل کشو می شود. از این رو، نگرش نوین به مدیریت بحران در هنگام زلزله درکشور ما اهمیتی صد چندان می یابد. یک مدیریت علمی و سریع می تواند علاوه بر ایفای نقش تعیین کننده در کاهش تلفات و خسارت های مادی، مسائل و مشکلاتی را که در میان مدت و دراز مدت پس از وقوع زلزله اتفاق می افتد به حداقل برساند. ستاد بحران باید بلافاصله تشکیل شده و مسائلی نظیر شناسایی دقیق و سریع ابعاد فاجعه، شناسایی پتانسیل های موجود برای امدادرسانی ، نحوه استفاده از نیروهای آموزش دیده و با تجربه، سازمان و سامان دهی به نحوه عملکرد افراد ونهادهای عمل کننده، جذب سازماندهی کمکهای مردمی ، نحوه تعامل با کمک های خارجی، حفظ آثار باستانی و اسنادو مدارک، جلوگیری از شیوع بیماری ها ومفاسد اجتماعی را به سرعت بررسی و استرات‍ژی مقابله با بحران را تدوین نموده و دستورات لازم را به ارگان های عمل کننده ارائه نماید. در این مقاله با استفاده از آموخته های زلزله بم سعی شده است که راهکارهای مناسبی برای مدیریت بحران در هنگام وقوع زلزله ارائه شود.

مدیریت بحران ، زلزله ، کمک رسانی