حمید یزدانی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه شهید بهشتی تهران
مصطفی کدخدایی دولت آبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه شهید بهشتی تهران

روستا کهن ترین شکل سکونت گاه بشری و یکی از قدیمی ترین شیوه های زندگی بشر است. افول بسیاری از تمدن ها نیز به ویرانی روستاها و بی توجهی به آنها به عنوان عناصر پایه تولید و رونق اقتصادی مربوط می شود. برنامه ریزی روستایی به عنوان مکانیسم مناسب جهت تعدیل در جابه جایی جمعیت، ایجاد رفاه در روستا و جلوگیری از انهدام منابع طبیعی مطرح گردید. همچنین توسعه روستایی به عنوان هدف توسعه و یا راهبرد دستیابی به آن در بسیاری از کشورهای جهان که بخش زیادی از جمعیت آنها در روستاها زندگی می کنند مورد تاکید است. در این بین رشد و توسعه روستاها نیازمند برنامه ریزی و همچنین نظام برنامه ریزی جامع و کارآمد است. علیرغم سابقه بیش از پنجاه ساله برنامه ریزی توسعه در کشور، نظام برنامه ریزی توسعه ملی و توسعه روستایی دارای نارساییهای اساسی است. در پژوهش حاضر که با روش توصیفی تحلیلی نگارش شده است سعی شده است با استفاده از منابع معتبر اسنادی و کتابخانه ای ابتدا به تعاریف مفاهیم مرتبط با روستا و برنامه ریزی روستایی سپس به روند برنامه ریزی توسعه روستایی در ایران پرداخته و در آخر نیز به ارایه راهبردهایی برای موفقیت هر چه بیشتر در زمینه برنامه ریزی توسعه روستایی اقدام شد

روستا، توسعه روستایی، برنامه ریزی روستایی