حمیدرضا میرزایی

امروزه سه چهارم جمعیت ساکن در کشورهای عضو سازمان توسعه وهمکاریهای اقتصادی، در نواحی شهری زندگی می کنند. به همین ترتیب اکثر مسائل بهداشتی و زیست محیطی مرتبط با حمل و نقل، همچون آلودگی هوا، آلودگی صوتی، مصرف فزاینده انرژی و کاسته شدن از میزان منابع انرژیهای تجدید ناپذیر، نیز در شهرها و حومه آنها بتوانند به سرویسها و فعالیتهای که در زندگی روزمره به آنها احتیاج دارند دسترسی پیدا کنند. اما این دسترسی با کمترین تاثیرات منفی روی محیط همراه باشد. دراین مقاله ابتدا به برخی از فاکتورهای که منجر به عدم پایداری در حمل و نقل شهری میشوند همچون، رشد مالکیت اتومبیل در اکثر کشورها، افزایش مسافرتهای شهری با اتومبیل شخصی، کاهش محبوبیت حمل و نقل عمومی و … به کمک آمار و جداول مربوطه اشاره خواهد شد و سپس به بیان اهداف کلان مورد توجه توسعه پایدار در بخش حمل و نقل شهرها سیاستهای را که می توان در راستای دستیابی به این اهداف مورد توجه قرار داد، تشریح می شوند. سیاستهایی که توجه به مسائل با دیدجامع گرا، تمرکز زدائی از سطوح بالا به پایین، یکپارچگی برنامه ریزی کاربری زمین وبرنامه ریزی حمل و نقل و مدیریت کارآمد و مستمر بر حمل و نقل و ترافیک به کم ابزارهای سیاسی و فنی را مورد توجه قرار داده اند. در این راستا به ارائه مدلی تئوریک درمورد یکپارچی برنامه ریزی کاربری زمین و حمل و نقل و همچنین بررسی تجارب کشورهای مکزیک و سنگاپور در مدیریت بر بخش حمل و نقل خواهیم پرداخت.

توسعه پایدار ، پایداری حمل و نقل شهری ، رشد مالکیتت اتومبیل ، خزش شهری ، حمل و نقل عمومی ، دیدگاه جامع گرا ، تراکم شهری ، توسعه حمل و نقل محور