کورش افضلی - مهندس نجمه عرب پور رق آبادی

در بسیاری از شهر های ایران ، از جمله شهر کرمان، رشد فیزیکی بسیار سریع تر از رشد جمعیت و نیاز واقعی شهر بوده و شهر دچارگسترش افقی بیرویه شده است .در روند توسعه پراکنده و بیرویه شهر بخش مهمی از اراضی شهری با پتانسیل توسعه، به صورتبلااستفاده رها شده اند و پیامد های منفی را به دنبال داشته اند و باعث پایین امدن کیفیت شده اند.ضرورت طرح یک راه حل مناسب ،جهت مقابله با پدیده گسترش بیرویه شهر ها از یک طرف،و تغییر نگرش نحوه مداخله در بافت هایدرونی نا کار امد از طرف دیگر ،سبب تکامل یافتن چارچوب های نظری این نحوه مداخله در بافت های شهری ،با هدف استفاده هرچه بهتراز زمین های زیر توسعه شهری و حفظ هرچه بیشتر زمین های واجد ارزش غیر شهری گردیده است .توسعه میان افزا نوعی از باز توسعه درون شهری است که توجه ویژه به شرایط و پتانسیل های درونی محدوده هدف دارد. ظرفیت هایتعریف شده باز توسعه، از دیدگاه میان افزا، در درون محدوده تعریف میگردد. این ظرفیت ها میتواند در قالب ساده و سطحی خود، بهاستفاده از زمین های خالی و رها شده موجود در محدوده ، و در قالبی پیچیده تر به در نظر گرفتن پتانسیل ها و ظرفیت های باز توسعه،به صورت موشکافانه تر، ختم گردد.هدف از این پژوهش، ارائه الگویی جهت طراحی شهری میان افزا در بافت شهری منطقه 2 کرمان و همچنین ارائه دستور العمل طراحیشهری میان افزا با تاکید بر مولفه های مکان پایدار است.روش تحقیق پژوهش حاضر، براساس هدف ،از نوع کاربردی و براساس ماهیت و روش، توصیفی _ تحلیلی می باشد .معیارهای توسعه میان افزا استخراج شد و مبنای کار قرارگرفت.

توسعه، میان افزا، بافت های میانی، کیفیت