صلاح الدین مولانایی - دکتری معماری، عضو هیئت علمی گروه معماری دانشگاه کردستان،
احسان اکبری - کارشناسی ارشد معماری دانشگاه کردستان،
سهیل ایزدی - کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه کردستان،

در طول تاریخ معماری، ارتباط ساختار و سازه یک ساختمان و نسبت آن با عوامل شکلی و کاربردی، بر اساس دیدگاههای معمارانه، همواره مورد توجه و نقد بسیار بوده است. سازه رکن مهمی در معماری میباشد و در صورت بهرهگیری درست و مناسباز سازه در آثار معماری و ترکیب صحیح و بجا در طراحی میتوان به آثار ارزشمندی دست یافت. این پژوهش برآن است تا کاربرد سازههای فضاکار را در معماری معاصر ایران، با در نظر گیری اصول زیبایی شناسانه، و حفظ هویت معماری ایرانی، مطابق آنچه در معماری روز دنیا در حال اتفاق است، مورد بررسی قرار دهد. ابتدا بر اساس مطالعات کتابخانهای نظریات مرتبط با سازههای فضاکاربررسی شده و سپس با استفاده از روش میدانی و مطالعه نمونههایی از معماری معاصر ایران، به تطبیق مصادیق با نظریات، پرداخته شده است. نتایج نشانگر آن است که سازههای فضاکار به عنوان یک سیستم سازهای تاثیرگذار در ساختار و کالبد، در معماری معاصر ایران متجلی شده است. بهرهگیری خلاقانه از سازههای فضاکار در معماری ایران، با در نظرگیری توان بالقوه سازه در جایگاهزیباییشناسی معماری، و یکپارچگی طرح معماری و سازه در کنار یکدیگر، در کنار توجه به هویت اصیل معماری ایرانی، نه تنها از لحاظ اقتصادی، مناسب بوده و به واسطه آن میتوان سطوح وسیعی از فضا را با تعداد اندک ستون پوشش داد، بلکه با توجه به زلزله خیز بودن ایران، نیاز به ایجاد سازههای سبک را نیز مرتفع میسازد. ضمن اینکه استفاده درست از سازه های فضا کار، نمودی از ارتقا ساختار معماری ایرانی و حرکت همکام با فناوریهای روز بین المللی می باشد

معماری و سازه، کاربرد سازه، سازه فضاکار، معماری معاصر ایران، هویت معماری