روژین اسکندری - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان

امروزه مسئله مسکن در کشور دچار تحولاتی اساسی شده است و بروز مشکلات در این زمینه بیشتر از جنبه های کمی به سمت مسائل کیفی تغییر مسیر داده است. بروز پدیده های مختلف سریع سازی، کوچک سازی و ارزان سازی به هر طریق سبب شده استسکونتگاه های نوساز در کشور فاقد استانداردها و معیارهای لازم برای اطلاق واژه پایدار به خود باشند و این امر در درازمدت می تواند موجب بروز یک بحران اساسی در بخش های مرتبط با حوزه مسکن باشد. مقاله حاضر می کوشد با روش مطالعه اسنادی و با رجوع به مستندات و پژوهش های تأثیرگذار در این زمینه، ابعاد مختلف پایداری در مسکن را مطرح نماید و با طرح این ابعاد، مسیر حرکت بهسمت پایداری مسکن را هموار سازد، چرا که بدون شناخت این ابعاد امکان تحقق همه جانبه مسکن پایدار ممکن نخواهد بود. یافته های مقاله نشان می دهد که حرکت به سمت پایداری در ابعاد مورد بررسی به شدت ضروری است و در وضعیت حاضر مسکن کشور در وضعیت ناپایداری قرار دارد و ادامه این وضعیت به هیچ وجه مناسب نخواهد بود. به همین منظور، مقاله سعی می کند با ارائه راهکارهای اولیه از جمله استفاده از انرژی های تجدیدپذیر، مسیر را برای پژوهش های بعدی در این زمینه فراهم کند.

مسکن پایدار، اصول توسعه پایدار، استانداردها، انرژی های تجدیدپذیر