بهرام سیاوش پور - عضو هیئت علمی، دانشگاه حکیم سبزواری.
مهسا حقانی - دانشجوی کارشناسی ارشد ،دانشگاه حکیم سبزواری.

آن چه که فضای زندگی انسان را کیفیت می بخشد؛ نه فقط رفع نیازهای فیزیکی و رفتاری او، بلکه برقراری رابطه ای معنادار با آن فضا است، که موجب ارتقاء فضا به مکانی با ویژگی های خاص می گردد. یکی از این معانی، حس تعلق به مکان است،این حس از یک سو، مانع از بیتفاوتی و عدم دلبستگی نسبت به محیط و از سوی دیگر موجب افزایش کیفیت فضای زندگی می گردد. این در حالی است که ساکنان فضاهای مسکونی امروز، با فضای زندگی خود، بیگانه اند و هیچ تعلق و دلبستگی ای بدان ندارند. این امر ناشی از توجه صرف به کمیت و عدم توجه به مسئله یکیفیت می باشد؛ بدین منظورپژوهش حاضر قصد دارد؛ ضمن بررسی مفهوم حس تعلق به مکان و ابعاد آن، باتبیین شاخص های حس تعلق به مکان، میزان این حس را به روش نمونه موردی و مطالعه میدانی در ارتباط با محله ی میرزمانی ساری، انجام دهد. تا با تحلیل آنبا استفاده از آمارهای توصیفی و استنباطی، بتوان راهبرد مناسبی را جهت طراحی فضای سکونتی مطلوب و با کیفیت فراهم آورد. در نهایت نتیجه حاصل از این پژوهش، حاکی از اهمیت عامل فرد و معیار رضایت مندی، در ایجاد حس تعلق می باشد؛ که توجه به این عامل و ارائه راهکارهایی در این زمینه را می طلبد

مکان، حس مکان، حس تعلق به مکان، فضای سکونت، شهر ساری