محمدرضا مبهوت - عضوهیات علمی موسسه آموزش عالی خاوران،دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری
سحر رحمانی - دانشجوی مهندسی شهرسازی موسسه آموزش عالی خاوران
فهیمه سروش - دانشجوی مهندسی شهرسازی موسسه آموزش عالی خاوران

شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده وپیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردم در داخل کانون های زیستی به شمار می رفت.پیاده روی، برترین شک ایجاد تعامل انسان با محیط شهری است و پیاده راه به عنوان بهترین بستر حیات شهری مطرح میباشد و حضورطولانی ترمردم درمحیط شهری را فراهم می کند باشروع انقلاب صنعتی،اختراع اتومبیل وگسترش شهرها،به تدریج اولویت دادنبه نقش عابرپیاده و فضاهای پیاده محور درشهرها و فضاهای شهری کمرنگ شده وازکیفیت فضایی عرصه های عمومی شهر وپیاده راه هاکاسته شده است عدم توجه به مقیاس انسانی ونادیده گرفته شدن نیازهای عابرین پیاده ازمعضلات پیش رومی باشد،به طوریکه که کمبود ونبود کیفیت درپیاه راه ها منجر به تضعیف حضوروتعاملات اجتماعی شهروندان شده است،تا بدان جا که برنامه ریزان وطراحان شهری ناگریز به ارائه راهکارهایی در جهت احیا این فضاها برآمدندو رویکردبرنامه ریزی شهری درچنددهه اخیردرجهت احیاء مقوله امکان افزایش قابلیت پیاده مداری درشهرهاشکل گرفت.توجه به انسان به عنوان مهمترین عامل شکل گیری وحیات شهرها و پرداختن به بررسی یکی ازمهمترین نیازهای انسان ازجمله:حرکت،سلا مت،وتقویت زندگی اجتماعی انسان درشهرها،ازاهداف این مقاله است

رویکردپیاده مداری،پیاده روی،قابلیت پیاده مداری،پیاده راه،عابرپیاده،خیابان راهنمایی مشهد