بهنام ذوالفقاری - کارشناسی ارشد شهرسازی- منطقه ای
رضا احمدیان - استادیار گروه شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

یکی از الزامات اساسی فرایند توسعه پایدار ملی، توجه به ویژگی های منطقه ای با استفاده از مجموعه ای از شاخص های اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی است تا ضمن شناسایی این تفاوت ها، بتوان منابع را به صورت بهینه به مناطقمختلف تخصیص داد. از طرفی شناسایی شاخص ها و روش هایی که بتواند به بهترین نحو این تفاوت ها را نشان دهد، بسیار حایز اهمیت است . برنامه ریزی منطقه ای که در آن برنامه ریزی متناسب با توان های محیطی و طبیعی منطقههدف گیری شده باشد چیزی جز توسعه ی پایدار نیست. رشد هوشمند شهری به معنی برنامه ریزی برای آینده در محدوه شهری و منطقه ای است. دنیا مملو از نمونه شهرهایی است که به سرعت و بدون هیچ گونه برنامه ریزی خاصی رشد کرده اند. نتیجه این عدم برنامه ریزی در بهترین حالت هرج و مرج و بی نظمی است، اما این وضعیت اغلب مانع توسعهبیشتر است و کیفیت زندگی پایینی را برای شهروندان و البته محیط زیست به همراه دارد . رشد هوشمند شهری موقعیت مغازه ها، ادارات، مساکن، مدارس و تسهیلات عمومی مرتبط را به گونه ای ترویج می کند که در فاصله ی پیاده روی ازیکدیگر و در یک محله فشرده قرار گیرند. رشد هوشمند، تعداد زیادی از ایده های تفکیک حفاظت در مناطق روستایی وتوسعه محله سنتی (TND) در مناطق شهری را در خود دارد . به عبارت دیگررشد هوشمند با هدف ساختن جامعه ای با مفهوم یگانه ای از مکان و تأکید بر استفاده حداقل از اتومبیل،برای حمل و نقل در واقع به دنبال درک محیطی بالا،تفسیر و ارتقای خوانایی محیط است. در میان شهرهای ایران نیز شهر زنجان به عنوان نمونه موردی برای بررسی در این مقاله انتخاب شده است تا با در نظر گرفتن شاخص های مورد مطالعه بتوان نتایج قابل قبولی را ارائه داد

رشد هوشمند، توسعه پایدار ، زنجان،برنامه ریزی منطقه ای