پریسا آقاجانپور - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی ، شهرداری تبریز
کبری عبداللهی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، دانشگاه آزاد ملکان

حاشیه نشینی در ایران را باید همزاد شهرنشینی شتابان و ناهمگون دانست و علت آن را درکنارگذاشتگی کمابیش اجباری بخشی از جامعه از روند توسعه شهری جستجو کرد. این پدیده در پی وجود یک اقتصادناسالم و بیمار چهره وسیمای مناطق شهری را زش نشان میدهد و دوذانگی را در جامعه شهری تشدید میکند، شیب طبقاتی را دامن میزند و بسیاری مشکلات دیگر را موجب میشود. بر این اساس، مقا له حاضر با روش تحلیلی- اسنادی وباهدف بررسی ابعادو روندهای حاشیهنشینی در تبریز به عنوان یکی از کلانشهرهای کشور به رشته تحریردرامده است نتایج تحقیق حاکی از آن است که حاشیه نشینان شهر تبریز در بدترین نقاط شهر، در زمینهای غیرقابل استفاده و ناهنجارکنارشهر در مجاورت مسیلها و کانالهای فاضلاب، در محلهای تخلیه و تجمع زبا له، در زمینهای ناهموار، روی تپه ها درپایکوه و درروی خط گسل و درکل کثیف ترین متراکم ترین و بدترین شرایط زیست محیطی مستقر شده واسکان یافته اند اینان در حقیقت با اختیارکردن زندگی حاشیه ای و مشغول شدن به شغلهای حاشیه ای سرنوشتی حاشیه ای را نیز برای خود رقم زدهاند.

شهرنشینی شاابان ، توسعه برونزا ، حاشیهنشینی ، مهاجرت ، تبریز