رحمت ا... شفیعی علویجه - کارشناس ارشد هیدرولوژی - موسسه تحقیقات آب ، پژوهشکده منابع آب، گروه فر

منبع عمده تغذیه دریاچه ارومیه، جریانهای سطحی ورودی توسط 18 رودخانه و تعدادی آبراهه و مسیل می باشد، با افزایش مداوم مصرف آب در حوضه آبریز این رودخانه ها که ناشی از افزایش سطح زیر کشت، توسعه صنایع و افزایش جمعیت می باشد، میزان جریان ورودی به سرعت کاهش می یابد به نحوی که انتظار می رود با اتمام و بهره برداری از کلیه پروژه های سد و شبکه و طرح های آبرسانی به مناطق نیازمند، میزان متوسط جریان سطحی سالانه ورودی به دریاچه از 4/6 میلیارد مترمکعب به حدود 3/2 میلیارد متر مکعب تا 20 سال آینده کاهش یابد. کاهش این میزان ورودی به دریاچه به معنای آن است که حجم آب دریاچه از میانگین 19 میلیارد متر مکعب به کمتر از 12 میلیارد متر مکعب تقلیل می یابد. کاهش این ممقدار حجم آب دریاچه باعث می شود که علظت نمک دریاچه از متوسط 257 گرم در لیتر فعلی به متوسط 400 گرم در لیتر و گاها فراتر از 500gr/l در فصولی از سال افزایش می یابد، از انجا که این میزان نمک از حد آستانه تحمل آرتمیا زیادتر است، تنها آبزی دریاچه که نقش اساسی در زنجیره غذایی پرندگان مهاجر بخصوص فلامینگو به تالاب های اطراف را دارد، از بین خواهد رفت. از طرف دیگر کاهش ورودی به دریاچه باعث کاهش رقوم سطح آب و افزایش شوره زارهای اطراف دریاچه به میزان 1200 کیلومتر مربع علاوه بر اراضی شور فعلی خواهد شد و افزایش اراضی شور به معنای آن است که بادهای شدید می تواند به صورت طوفان های نمک ظاهر شود.

دریاچه ارومیه, بیلان آب, بیلان نمک دریاچه, اکوسیستم, زنجیره غذائی, آرتمیا, اراضی شور, توفان نمک