مهری رباط جزی - استادیار گروه مامایی و سلامت باروری، دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامین - پیشوا، تهران، ایران.
محمود عباسی - دانشیار گروه حقوق پزشکی، مرکز تحقیقات اخلاق و حقوق پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران.

مقدمه: هرچند بکارت به عنوان یک ارزش غیرقابل انکار از سوی اغلب جوامع پذیرفته شده است، با این وجود معاینه بکارت با درخواست شخصی مورد تردید است، لذا مطالعه مروری حاضر با هدف بررسی رویکردها و دیدگاه­ها در ارتباط با این معاینه انجام شد. روش کار: در این مطالعه مروری، پایگاه های اطلاعاتیSID ، Iranmedx، Magiran، ProQuest، Ovide، Sience Direct، EBSCO، MD Consult، Cochran Library، Scirus، Google Scholar و سایت های WHO و UNFPA با استفاده از کلمات کلیدی معاینه بکارت، درخواست شخصی، جنبه های اخلاقی،Virginity testing، Self-request و aspect Ethical از سال 2018-1970 مورد جستجو قرار گرفتند. زبان جستجوی مقالات انگلیسی و فارسی بود. یافته­ها: معاینه بکارت با درخواست شخصی عموما به دلیل فشارهای اجتماعی و فرهنگی انجام می­گردد و به دنبال پیامدهای فردی، اجتماعی و سیاسی، مورد انتقاد بسیاری از مجامع حقوق بشری است. سازمان جهانی بهداشت از آن به عنوان نماد خشونت علیه زنان یاد کرده است. در ایران ضمن حرام بودن و جایز نبودن معاینه، انجام این معاینه با برخی بندهای منشور حقوق بیمار و ارائه خدمات مبتنی بر احترام مغایرت دارد. علی رغم موارد یاد شده، معاینه بکارت با درخواست شخصی انجام می­گردد. نتیجه گیری: معاینه بکارت بیش از اینکه یک معاینه پزشکی باشد، یک محصول اجتماعی است و همسو با سیاست­های سازمان جهانی بهداشت، نه تنها با اخلاق حرفه ای، منشور حقوق بیمار ایران و قانون اساسی کشور تناقض دارد، بلکه از نظر مراجع شیعه نیز قابل پذیرش نیست. با این وجود رویکرد غالب در قبال آن، سیاست چشم پوشی است. با توجه به یافته­های مطالعه حاضر اتخاذ رویکرد مناسب در قبال معاینه بکارت، مستلزم اجماع بین سازمان­های متولی و متخصصین حوزه­های پزشکی، قضایی، حقوقی، حوزوی و اجتماعی است.

پیامد, خویشتنداری جنسی, رویکرد, معاینه بکارت, نگرش