مهسا حقانی - کارشناسارشد معماری مدرس دانشکده فنی و حرفه ای قدسیه ساری و عضو باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان

در سطح جهانی آشکارا شاهدیم که رخدادهای طبیعی و گاه انسانی در جوامعی که آمادگی مقابله با آثار آنها را ندارند، تبدیل به بحران ها و بعضا فجایع عظیم می شود؛ این در حالیست که در قرن حاضر، تغییرات چشمگیری در نگرش بهسوانح دیده می شود به طوری که دیدگاه غالب از تمرکز صرف برکاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل سوانح ارتقاء پیدا کرده است؛ زیرا تاب آوری اجتماعی، توانایی جوامع برای خودسازماندهی، تنظیم تنش ها بوده و ظرفیت انطباق پذیری را افزایش می دهد. در این راستا و بعلت آسیب پذبر بودن شهرها در برابر مخاطرات طبیعی به عنوان مراکز فعالیت های اقتصادی اجتماعی و عدم توجه به مسائل اجتماعی در رابطه ی میان انسان و مکان پس از وقوع حادثه، پژوهش حاضر بر آن است؛ با رویکردی توصیفی تحلیلی ضمن برشمردن شاخص های مرتبط با تاب آوری اجتماعی، به بررسی تاثیرات حس تعلق افراد به فضای سکونت بر تاب آوری اجتماعی آنان بعد از حوادث بپردازد و راهکارهای معماری در این راستا را ارائه دهد.

حس دلبستگی، مکان ، تاب آوری اجتماعی.