حیدر لطفی - دانشیار جغرافیای سیاسی و گردشگری، واحد گرمسار، دانشگاه آزاد اسلامی، گرمسار، ایران.

در آمایش سرزمین، موضوع فضا و تحلیل قانونمندی های حاکم بر شکل گیری آن، کلیدی ترین نقش را در برنامه ریزی دارد. به طور کلی در مورد فضا برداشت ها و تعابیر مختلفی وجود دارد، اما در مجموع می توان گفت فضا دربرگیرنده روابط متقابل اقتصادی اجتماعی بخشی از جامعه در محیط مشخصی از سرزمین است و سازمان فضایی تبیین روابط بین انسان و فضا و فعالیت های انسان در فضا است. هدف این مقاله تحلیل و بررسی نقش نواحی پیرامونی در سازمان دهی سیاسی فضایی پایدار کلان شهر تهران است. سوال اصلی مقاله این است که نقش نواحی پیرامونی در سازمان دهی سیاسی فضایی پایدار شهرهای ایران با تاکید بر کلان شهر تهران چگونه است فرضیه پژوهش برای پاسخگویی به سوال اصلی این است که سازمان فضایی نواحی پیرامونی کلان شهر تهران از نظر سیمای کلی و چگونگی پراکنش و اسکان جمعیت و توزیع استقرار و ساختار اقتصادی اجتماعی و کنش های متقابل بین آن ها به دلیل ناپایداری سازمان دهی سیاسی فضایی پایدار کلان شهر تهران را با چالش مواجهه کرده است. روش انجام این مقاله توصیفی- تحلیلی است که در آن سعی خواهد شد با استفاده از آمارهای رسمی و منابع علمی موجود به تحلیل موضوع پژوهش پرداخته شود. نتایج مقاله نشان می دهد که با شناخت روند سازمان یابی فضا در نواحی پیرامونی می توان دریافت که تحولات کلان شهرها به چه سمت و سویی گرایش دارد و در نتیجه در توافق با استراتژی توسعه آن شهر هست یا نه. همچنین می توان نتیجه گرفت که در برنامه ریزی فضای کلان شهرها، کدام روندها را باید تقویت یا تضعیف کرد یا به وجود آورد.

نواحی پیرامونی, کلان شهر تهران, سازمان دهی, پایداری