ثنا رضایی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
پویا پروین - گروه معماری منظر، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
محمدرضا مستشاری - گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

هر موضوعی در زمینه طراحی و معماری دارای جنبهای گوناگون و مختلفی است که در فرایندی مطالعه و برنامه ریزی مورد بررسی و تحلیل قرار میگیرد. حال موضوعی که در این گونه مباحث دارای حداکثر اهمیت است بحث رسیدن به ساختار و اصولی جامع در جهت مناسب سازی و طراحی سازه معماری مورد استفاده برای نیاز خاص است. این پژوهش بر آن است به دسته بندی الگو های مورد استفاده در طراحی سازه های اسکان پس از سانحه بپردازد و اقدام به دسته بندی هر ساختار کلی در این مورد بکند. همچنین هر یک از این دسته بندی و مزایا و معایب آن ها نیز به صورت خاص مورد بررسی قرار گرفته اند. در آخر دریافتیم که باید اذعان داشت اگرچه ممکن است بسیاری از سرپناه های موقت برای طراحان آن جالب و پذیرفتنی قلمداد شوند، لیکن احتمالا برای آسیب دیدگان، آوارگان و بی خانمان فاقد ارزش است. یکی از دلایل این عدم پذیرش را می توان در فاصله ذهنی میان طراحان و مردم دانست که غالبا نهادهایکمک رسان در حد فاصل این دو قرار کمک رسان می گیرند. نکته مهم دیگری که باید به آن اشاره داشت توقعات آسیب دیدگان از یک سرپناه است که با توجه به تنوع شرایط فرهنگی، اقلیمی، اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی بسیار متنوع و ناهمگون است. از جانب دیگر به دلیل موقتی بودن این گونه سرپناه ها هنوز معیار و شاخص های مشخصی در قوانین مربوط به مدیریت اسکان موقت موجود نیست و عمدتا ضوابط معدودی برای کنترل برنامه های مسکن موقت مورد استفاده قرار گرفته که گاه به گاه و برحسب مورد در شرایط اضطراری اتخاذ شده اند.

سانحه، بازسازی، اردوگاه، اسکان