زهرا عسکری دستجردی - دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات زنان، دانشکده ادبیات، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
حامد نظرپور - استادیار ادیان و عرفان، گروه معارف اسلامی، دانشگاه اصفهان

نقش کنشگران انسانی در ساخت جامعه ایمانی مساله ای مهم تلقی می شود و عواطف و احساسات به عنوان مولفههای هویت بخش و اثرگذار نقش تعیین کننده ای در کیفیت و کمیت کنشگری انسانها دارد. این مسئله زمانی اهمیت مضاعف می یابد که بدانیم متغیر جنسیت نیز می تواند در به کارگیری آن سهم داشته باشد. با توجه به اهمیت و محوریت متون مقدس در استنباط آموزه های دینی اسلام و یهودیت، هدف این پژوهش بررسی مقایسهای احساسات در قرآن و عهد قدیم با تاکید بر متغیر جنسیت است. این پژوهش به روش اسنادی و توصیفی تحلیلی و بر مبنای آیات قرآن و عهد قدیم انجام می شود. نتایج اولیه این تحقیق گویای آن است که عواطف و احساسات در قرآن کارویژه خاص خود را دارد و می تواند یک عامل هویت بخش برای انسان ها و به خصوص برای زنان باشد. این عامل هویت بخش با نقش های زنانه سازگاری دارد و برخلاف نگاه رایج ضعف محسوب نمی شود. در عهد قدیم دیدگاه مثبتی نسبت به احساسات انسان وجود دارد و این احساسات در آیات مختلف توصیف و بحث می شود. اغلب شخصیت های عهد قدیم احساسات خود را بروز می دهند اما در باره نسبت این احساسات با جنسیت دیدگاه ها متفاوت است. در تحلیل های موجود برخی معتقدند زنان احساسی تر از مردان اند و برخی تلاش می کنند تا در برابری زن و مرد در داشتن احساسات و بروز آن تاکید نمایند. دیدگاه قرآن و عهد قدیم در این باره تفاوت ها و شباهت هایی دارد که در این مقاله بررسی و تبیین می شوند.

احساسات، قرآن کریم، عهد قدیم، جنسیت