حمیدرضا طاهری - فارغ التحصیل ارشد معماری دانشگاه تهران

توسعه پایدار یکی از جامع ترین مفاهیم در دهه های اخیر می باشد این واژه در مفهوم گسترده آن به معنی اداره و بهرهبرداری صحیح و کارا از منابع مالی، نیروی انسانی و ...برای دستیابی به الگوی مصرف مطلوب است که با به کارگیری امکاناتفنی، ساختار و تشکیلات مناسب برای رفع نیاز نسل امروز وآینده به طور رضایت بخش امکانپذیر می شود. توسعه پایدار نهفقط بهبود نسل حاضر بلکه نسل های آینده را نیز را در نظر دارد. در واقع، توسعه پایدار حالت تعاد و توازن میان ابعادمختلف توسعه است که هدف آن بهبود بخشیدن به شرایط کیفی زندگی انسان است. دستیابی به توسعه پایدار شهری بهمنظور بهره برداری مناسب از منابع و ایجاد رابطه متعادل و متوازن میان انسان، اجتماع و طبیعت، هدف نهایی برنامه ریزان ومدیران توسعه شهری می باشد. توسعه پایدار شهری امروزه به عنوان مفهومی بسط یافته و نهادینه شده، چارچوب کلی تحلیلوضعیت سکونتگاه ها را در اختیار دارد و مشکلات زیست محیطی یکی از اساسی ترین مسائل شهرهای امروزی و حاصلتعارض و تقابل آن ها با محیط طبیعی است. نتیجه ی این روند عدم تعادل و ناسازگاری میان انسان و طبیعت و به همخوردن روابط اکوسیستم خواهد بود. لذا دراین پژوهش سعی شده با نگاهی آینده نگرانه و با توجه به مقوله بهینه سازیمصرف انرژی به بررسی الگوی شهری پایدار پرداخته و راهکارهایی چون حداقل سازی پیامدهای محیط زیست حداقل سازیمصرف منابع تجدید ناپذیر و ... را دراین زمییه ارائه داد. این پژوهش در فرآیندی توصیفی- تحلیلی ارائه شده است.

پایداری، توسعه پایدار، شهر پایدار، محیط زیست