سهراب یعقوبی نمین - دکترای روانشناسی سلامت، دانشکده روانشناسی و علوم اجتماعی، دانشگاه عدالت، تهران، ایران
داوود وفایی سیاوشانی - کارشناس ارشد رسانه، دانشگاه علمی کاربردی، دانشکده خبر، تهران، ایران

اوتیسم از اختلال های فراگیر رشد است که در سه سال اول زندگی ظاهر می گردد. این بیماری با تاثیر بر روی مغز کودک، رفتارهای اجتماعی و مهارت های زبانی ارتباطی را مختل می کند. بر اساس آمار ارایه شده از سوی انجمن اوتیسم ایران به ازای هر 65 تولد در کشورهای توسعه یافته، یک کودک با اختلال اوتیسم متولد می شود که این نسبت در ایران یک کودک دارای اختلال اوتیسم به ازای هر 150 تولد است. بررسی نتایج اجرای برنامه های آزمایشی غربالگری اوتیسم در سالهای گذشته نشان می دهد حدود 700 هزار نفر مبتلا به طیف اوتیسم در کشور هستند. از این رو پروتکل دوبله درمانی با چارچوبی بر پایه افزایش توانمندی های زبانی ارتباطی و در راستای کمک به افراد مبتلا به اوتیسم ارایه شد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی دوبله درمانی در بهبود علایم اختلال اوتیسم اجرا گردید. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. تعداد 58 نفر از مبتلایان به اوتیسم به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (روش مداخله: دوبله درمانی) و گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار سنجش آزمون تشخیصی اوتیسم گارز یا GARS (گیلیام و همکاران، 1994) بود. داده ها توسط آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری و در نرمافزار آماری SPSS 24 در سطح معناداری 0٫05 > P تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین دو گروه آزمایش و گواه از نظر عملکرد کلامی ارتباطی و تعامل اجتماعی (نمرات آزمون گارس) تفاوت معنی داری وجود دارد 0٫001 = P که این نشاندهندهی اثربخشی دوبله درمانی می باشد. یافته ها نشان داد که دوبله درمانی به عنوان یک مداخله غیر دارویی موثر می تواند جهت بهبود تعاملات اجتماعی، سبک شناختی، رفتارهای کلیشه ای، پاسخ های هیجانی و مهارت های ارتباطی و کلامی مبتلایان به اوتیسم بکار گرفته شود.

اختلال طیف اوتیسم، دوبله درمانی، اختلال رشد، رفتار کلامی و اجتماعی، توانبخشی