لیلا خدابخشی - کارشناس ارشد جغرافیا گرایش برنامه ریزی شهری بهسازی و نوسازی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس
لیلا ابراهیمی - عضو هیات علمی گروه جغرافیا دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس

توجه به نیاز های شهروندان در محیط شهری یکی از مهم ترین فاکتورهای نگهداشت جمعیت و نیز ترغیب آنها به آبادانی شهر و محلات مورد استفاده شان می باشد .این مسئله در بافت های فرسوده با حساسیت بیشتری دنبال می شود.تحقیق حاضر با هدف بررسی نقش برنامه ریزی شهری در ارتقاء کیفیت زندگی شهری در بافت فرسوده بوده که به صورت موردی شهر رامسر را مورد تحلیل و ارزیابی قرار داده است.این تحقیق از نوع کاربردی بوده و روش تحقیق به کار رفته در آن، روش اسنادی و پیمایشی می باشد .همچنین روش اصلی جمع آوری داده ها و اطلاعات مبتنی بر پرسشنامه می باشد.برای تعیین حجم نمونه در این تحقیق به استفاده از فرمول کوکران مبادت ورزیده شده است که بر این اساس تعداد 380 نمونه برآورد شده است. همچنین روش نمونه گیری در این پژوهش با توجه به وسعت شهر و حجم وسیع محلات با بافت فرسوده ، به صورت احتمالی ساده می باشد.ضمن اینکه بهره گیری از آلفای کرونباخ برای تعیین پایایی داده ها و پرسشنامه و نیز آزمون های همبستگی پیرسون و T تک نمونه ای جهت تحلیل داده ها و تجزیه و تحلیل کیفیت زندگی شهری در بافت فرسوده در شهر رامسر و نقش برنامه ریزی شهری در آنها استفاده گردید.نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که تامین نیازهای شهروندان در قالب قلمرهای اجتماعی، اقتصادی و کالبدی کیفیت زندگی که رضایتمندی آنها از محله خود را به دنبال خواهد داشت نقشبسزایی در ماندگاری و سکونت در بافت فرسوده شهر رامسر داشته و به زعم جامعه آماری برنامه ریزی صحیح و مدون شهری می تواند این عوامل را شدت بخشیده و یا متوقف سازد و به عبارت دیگر رابطه مستقیمی میان توسعه برنامه ریزی شهری و ارتقای کیفیت زندگی شهروندان در بافت فرسوده شهر رامسر وجود دارد.

برنامه ریزی شهری، شهر رامسر، بافت فرسوده،کیفیت زندگی، مشارکت شهروندی.