کیانوش ذاکرحقیقی - دانشیار گروه شهرسازی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی, همدان ایران
فاطمه محسنی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، واحد شهر قدس، دانشگاه آزاد اسلامی تهران، ایران

بافت های تاریخی به عنوان یکی از بافت های ناکارمد شهری زمانی یکی از مهمترین و کارامد ترین پهنه های شهرها محسوبمی شدند که با گسترش شهر و گذشت زمان به بافت های ناکارمد شهری تبدیل شده اند؛ توسعه از درون به عنوان یکی ازرویکردهای جدید شهری، توجه به بافت های تاریخی را افزایش داده است؛ تاکنون روش های مختلفی جهت بهبود وضعیتبافت های تاریخی و قرار گرفتن این بافت ها در چرخه اقتصادی- اجتماعی شهر مطرح شده است. پیاده روی که قدیمی ترین شکل جایجایی انسان به خصوص در مقیاس محله ای است می تواند به عنوان رویکردی که امروزه در شهرها بدان بی توجهیشده است موجب بهود وضعیت بافت های تاریخی گردد و رونق شهری را به بافت های تاریخی برگرداند. از این رو در اینپژوهش با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی و با بررسی اسناد کتابخانه ای سعی در تحلیل جایگاه پیاده مداری در بافت های تاریخی با بررسی پروژه های موفق در این زمینه داریم. نتایج حاصل نشان دهنده آن است که با وجود خیابان های ارگانیک دربافت های تاریخی رویکرد پیاده مداری می تواند به عنوان رویکرد مناسبی جهت بهبود وضعیت این بافت ها عمل نماید.

بافت تاریخی، بافت ناکارامد، پیاده، پیاده مداری