محمود عنانهاد - استاۤدیار،عضو هیٖیت علمی گروه معماری،موسسه آموزش عالی شهریار،آستارا،ایران
بهاره حسین زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، موسسه آموزش عالی کادوس رشت،گیلان
شقایق محمودی - محمودی،دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، موسسه آموزش عالی کادوس رشت،گیلان

انسان همواره با محیط اطراف خود در رابطه و تعامل بوده است. محیطی که از عوامل و پدیده هایطبیعی، عناصر انسان ساخت و محصول توسعه و رشد جوامع انسانی و کنش متقابل بین پدیده هایطبیعی و انسان ساخت شکل گرفته است. در ایران با افزایش روزافزون جمعیت جامعه شهرنشینیروز به روز میزان ساخت مسکن های اجتماعی افزوده می شود که آنها را کمبود فضای سبز عمومیروبه رو کرده است. و این در حالی است که نیاز کاربران را برای گذراندن اوقات فراغت را افزایشداده است و وجود فضای سبز عمومی در این مجتمع های مسکونی خود آثار اجتماعی و استفادهکنندگان واقع در این فضاها به جای می گذارد. فضای سبز به عنوان بخش جان در محیط شهری ومسکونی مکمل بخش بی جان فضا است، یعنی ساختار فضایی و کالبدی فضای اجتماعی می باشندکه می تواند باعث آرامش روح و روان و ارتقای زندگی اجتماعی کاربران شود. بسته عظیمی ازمطالعات نشان می دهد که فضاهای سبز باعث روابط اجتماعی در فضاهای عمومی و نیمه عمومیمی شود و در این تحقیق بر آنیم تا تأثیر فضای سبز عمومی را در اجتماع پذیری و ارتقای زندگیاجتماعی کاربران در مجتمع مسکونی نسیم لاهیجان را مورد بررسی قرار دهیم.در این مقاله که براساس روش تحقیق مبتنی بر مطالعات نظری و میدانی و گستره مطالعات از یک سو جنبه های نظریو مبانی طراحی و از طرف دیگر مطالعات میدانی و مقایسه دستاوردهای حاصل از مطالعات نظریبا وضع موجود در ایران را شامل می شود.

فضای سبز عمومی،زندگی اجتماعی ،مجتمع مسکونی،ارتقاء روابط اجتماعی،اجتماعیپذیر