مهدیه حقیقت افشار
مصباح بابالار
عبدالکریم کاشی
علی عبادی
محمدعلی عسگری

این پژوهش در دو فصل متفاوت (تابستان و زمستان) در گلخانه ها و آزمایشگاه های گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران انجام شد. در این مطالعه چهار رقم توت فرنگی به نام های آلیسو، سلوا، گاویتا و کامارسا کشت شد و تغذیه بوته ها با استفاده از پنج محلول غذایی، حاوی مقدار ثابت نیترات و مقدار متغیر آمونیوم انجام گرفت. در تابستان وزن خشک اندام هوایی و نسبت آن به وزن خشک ریشه به ترتیب با افزایش نیتروژن آمونیومی از صفر به ۲۵/۰ و از ۲۵/۰ به ۵/۰ میلی مولار به حداکثر مقدار خود رسید. نیتروژن آمونیومی سبب کاهش وزن خشک ریشه شد. رقم آلیسو و رقم سلوا به ترتیب بیشترین وزن خشک اندام هوایی و وزن خشک ریشه را در بین چهار رقم داشتند. رقم گاویتا بیشترین تعداد ساقه رونده را تولید نمود. در زمستان، وزن خشک اندام هوایی و نسبت آن به وزن خشک ریشه در ارقام تغذیه شده با محلول غذایی محتوی ۲ میلی مولار آمونیوم حداکثر بود. با افزایش آمونیوم از صفر به ۵/۰ میلی مولار، عملکرد میوه کاهش و بعد افزایش یافت. رقم سلوا بیشترین وزن خشک ریشه و میوه و رقم گاویتا بیشترین عملکرد و وزن تر میوه را داشتند. رقم کامارسا بیشترین وزن خشک اندام هوایی را تولید نمود. در تابستان وزن خشک اندام هوایی و نسبت آن به وزن خشک ریشه به طور معنی داری بیشتر از زمستان بود. در کل محلول غذایی محتوی ۲ میلی مولار آمونیوم و رقم گاویتا به علت تولید عملکرد بالا توصیه می شوند.

N- NH, , N-NO, , Strawberry, Vegetative growth, Productive growth., نیتروژن آمونیومی، نیتروژن نیتراتی، توت فرنگی، رشد رویشی، رشد زایشی