مهسا مختاری - مربی، گروه معماری و شهرسازی، دانشگاه پیام نور تهران، صندوق پستی .۱۹۳۹۵-۳۶۹۷

طراحی پارامتریک به عنوان یکی از فناوریهای نوظهور طراحی با کمک رایانه (CAD) برای طراحی و تجسم دیجیتال در حوزه معماری، مهندسی و ساخت وساز، به طور بالقوه راه ی نوآورانه برای تولید راه حل های جدید تولید فرم معماری ارائه میدهد. در چند سال گذشته ابزارهای رایانه ای برای ارائه ۱پروژه های معماری گسترش زیادی پیدا کرده اند؛ اما توسعه چندانی در ابزارهایی که به طراحان کمک کنند تا فرمهای معماری را به روشی آسان و تعاملی ایجاد کند، وجود نداشته است. متاسفانه تعداد معمارانی که از این ابزارها برای تولید فرم استفاده کنند هم بسیار کم هستند. این مسئله به شناخت ناکافی از ابزارهای جدید طراحی رایانه ای بازمیگردد که بررسی نمونه های موفق تاریخ طراحی پارامتریک میتواند به پرشدن این خلا و تکامل این شناخت کمک کند. این مقاله با روش کیفی و رویکرد تحلیلی و توصیفی با بررسی آثار پیش پارامتریک، شبه پارامتریک و سپس آثار معماری پارامتریک معماران صاحب سبک، به تحلیل این روند طراحی به منظور شناخت این مدل زاینده فرم در تاریخ معماری میپردازد که نهایتا به تبیین سیر تحول تاریخی و تکامل طراحی پارامتریک، در معماری می انجامد.

مدلهای طراحی پارامتریک، معماری پارامتریک، سیر تحول