سیدمرتضی موسوی - گروه پژوهشی علوم زمین دانشگاه بیرجند

منطقه مورد مطالعه در جنوب شرق بیرجند و شمال نهبندان واقع شده است و بخشی از پهنه جوش خورده سیستان است که در تقسیم بندی لرزه ای ایران (بربریان 1976) جزو ایالت ساختاری ایران مرکزی قرار می گیرد. عمده زمین لرزه های منطقه در اثر فعالیت گسلهای با رژیم فشاری ایجاد می شود (بربریان 1989) از مهمترین گسلهای منطقه که آن را متاثر می سازند میتوان گسل نهبندان و نای بند نام برد. در این مطالعه زمین لرزه های تاریخی و سده بیستم در محدوده ای به شعاع 300 کیلومتر از مرکز منطقه بررسی و با روابط آماری حاکم بر آنها محاسبه گردید بطور مثال رابطه بین بزرگی و فراوانی تجمعی زمین لرزه های گستره بصورت LogN=4.42 -0.56Ms محاسبه گردید و همچنین رابطه برآورد احتمال عدم وقوع زمین لرزه برای گستره بصورت : P(M)= EXP {-0.1EXP [1.73Ln (7.5-Mi)]} که P(M): احتمال عدم وقوع زمین لرزه Mi: مقادیر نهایی مشاهده شده در فواصل زمانی سه ساله است. در تحلیل کیفی زمین لرزه ها مهمترین گسلهای لرزه زا در منطقه شناسایی و ارتباط آنها با زمین لرزه های رویداد مشخص و نهایتا یک الگوی شماتیک برای انواع چشمه های لرزه زا در منطقه معرفی شد که با استفاده از تقسیم بندی لرزه زمین ساختی ایران (پورکرمانی 1995) و تطبیق آن با منطقه چهار پهنه لرزه زمین ساختی به همراه چشمه های لرزه زا مشخص و برای هر کدام از پهنه ها رابطه بین بزرگی زمین لرزه و فراوانی تجمعی آنها محاسبه گردید.