الناز سمندری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری پایدار، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران
مهدی خاکزند - دکتری معماری منظر، دانشیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
محسن فیضی - دکتری معماری منظر، استاد دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران.

جهان با بحران کاهش و متلاطم بودن منابع آب روبرو است و ریسک بزرگی بر سر از دست دادن منابع آب وجود دارد. مطالعات در این زمینه نشان می دهد که تعداد کشورهایی که در سال ۲۰۲۵ با کم آبی مواجه خواهند بود به صورت قابل توجهی رشد کرده است. علی رغم سرمایه گذاری های کلان انجام گرفته درسال های گذشته خشکسالی ها برداشت های اضافه از ذخایر آب های زیرزمینی و تخریب کیفیت منابع اب ازطریق الودگی های صنعتی و شهری، کودها و سموم شیمیایی برنگرانی ناشی از محدودیت کمی و کیفی منابع آب افزوده است. این درحالی است که عدم توازن بین منابع و مصارف اب در بسیاری از نقاط کشور به ویژه در هنگام خشکسالی، مشکل کم آبی را به بحران تبدیل میکند. معماری نیز باید با ادغام مفاهیم و مولفه های توسعه پایدار با مفاهیم مدیریت یکپارچه منابع آب، در راستای پایداری و تاب آوری شهرها در برابر تغییرات اقلیمی و رویارویی با بحران کمبود آب، به منظور افزایش بازدهی استفاده از آب و حفاظت و پایداری کمی و کیفی منابع آب اقداماتی انجام دهد. آب باران و آب های خاکستری در این پژوهش مورد هدف قرار گرفته است. در این مقاله پس از مطالعات کتابخانه ای و استفاده از آمار و منابع به روز مرتبط در جهان در رشته معماری و گرایش های میان رشته ای، مطالب به روش تحلیل محتوایی بررسی شده است. با جمع بندی مطالب به این نتیجه می رسیم که در هر حوزه می توان با به کارگیری استراتژی های مناسب، سیاست های مدیریتی و برنامه ریزی بهتر نقش مهمی در قبال آب که مهم ترین منبع برای ادامه ی حیات بشر است، داشت. این پژوهش به ارایه راه حل هایی در این زمینه می انجامد.

مدیریت پایدار آب، بازیافت آب، آب باران، آب های خاکستری، مدیریت آب های هدررفته