مهدی محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات تطبیقی دانشگاه اراک

اسطوره، آب حیات و نامیرایی از مباحثی است که نویسندگان و شاعران همواره کوشیده اند تا در آثار خود استفاده کرده و به نوعی خود نیز نامیرا شوند. در این بین پرداختن به افسانه ها، اساطیر و داستان ها کهن بهترین موضوع بر انجام این کار بوده و همچنان نیز خواهد بود. آب حیات را که نخست میتوان آن را به خضر نسبت داد، در فرهنگ های دیگر اقوام نیز به وفور دیده می شود که باعث ساخته شدن شخصیت های اسطورهای شده است. نامیرایی برای کسانی که در جهت جاودان شدن، در جستجوی آب حیات بودند. چشمه حیات، گیاه جاودانگی، آب حیوان و... از دیگر نام هایی است که بر آن نهاده شده است. در این مقاله سعی بر آن شده تا به نمونه ای از این موارد در فرهنگ و اساطیر سومر و یونان اشاره شود. در تمدن بابل و سومر میتوان به گیلگمش و در یونان به اسکندر اشاره نمود. در اساطیر و فرهنگ ها، اسطوره جنبه خیالی و غیر واقعی و نیز افسانه ای دارد. در این نوشتار ابتدا به بررسی نمونه هایی در این باره و سپس به تطبیق آنها در دو فرهنگ، پرداخته شده است.

ادبیات تطبیقی، آب حیات، اسطوره، گیلگمش، اسکندر