محمدحسین پورحسن زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران
قادر احمدی - استادیار گروه شهرسازی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران

امروزه، خسارات فراوان مخاطرات طبیعی و انسانی به محیط و کالبد شهرها باعث شده است که مفهوم تاب آوری به منظور کاهش آثار سوانح، به حوزه ای مهم در عرصه مدیریت بحران تبدیل شود. شناخت تاب آوری می تواند به تعیین صفات و ویژگی هایی که ظرفیت مقابله جوامع با سوانح را افزایش می دهند کمک نموده و ابزارهایی را برای کمک به فرآیند کاهش آسیب پذیری پیشنهاد نماید. پژوهش حاضر از نظر هدف، پژوهشی کاربردی و از نظر ماهیت نیز پژوهشی توصیفی – تحلیلی در بستری پیمایشی است که در آن هدف، بررسی و سنجش میزان تاب آوری کلان شهر شیراز در برابر مخاطرات طبیعی می باشد. مبانی نظری پژوهش از طریق مطالعات کتابخانه ای به دست آمده و جهت بررسی محدوده مورد مطالعه از تکنیک پرسشنامه استفاده شده است. بدین منظور تعداد ۳۰ پرسشنامه با استفاده از روش دلفی بین کارشناسان حوزه های مختلف مربوط به موضوع که از وضع موجود کلان شهر شیراز شناخت داشته اند، توزیع و جمع آوری شده و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t تک نمونه ای و رگرسیون گام به گام در نرم افزار Spss استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که میزان میانگین تاب آوری شهر شیراز برابر ۴۵/۲ است که پایین تر از حد متوسط ۳ بوده و در برابر مخاطرات طبیعی تاب آور نیست. همچنین نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که مولفه نهادی - مدیریتی با ضریب بتا ۸۲۵/۰ بیشترین تاثیر و مولفه اقتصادی با ضریب بتا ۳۲۱/۰ کمترین تاثیر بر تاب آوری شهر شیراز در برابر مخاطرات طبیعی داشته اند.

تاب آوری, مخاطرات طبیعی, مدیریت بحران, شیراز, SPSS