محمد رضا قاری - دانش آموخته کارشناسی ارشد مکانیزاسیون کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی و
محمد جواد شیخ داود - استادیار گروه ماشینهای کشاورزی ومکانیزاسیون دانشگاه شهید چمران اهو
نیما نصیریان - عضو هیات علمی گروه ماشینهای کشاورزی و مکانیزاسیون دانشگاه آزاد اسلا

صنعت نیشکر همواره به عنوان یک کشت استراتژیک مطرح بوده است. در همین راستا لزوم انجام عملیات کاشت، داشت و برداشت مکانیزه جهت حصول به عملکرد بیشتر واقعیتی انکار ناپذیراست. در این راستا بالا بردن میزان راندمان عملیات کشاورزی یکی از مسائلی است که همواره مدنظر کارشناسان و دست اندرکاران امر بوده است. یکی از روشهای افزایش تولید بالا بردن راندمان برداشت مکانیزه می باشد. این عملیات را می توان با کاهش ضایعات بعنوان یکی ازدلایل افزایش راندمان، عملی ساخت. بمنظور مطالعه و بررسی اثرات ساییدگی تیغه برش کف بر، بر تلفات نیشکر آزمایشی در خلال سالهای 1387-1386 در کشت و صنعت سلمان فارسی یکی از شرکت های هفتگانه طرح توسعه نیشکر و صنایع جانبی بر روی دروگ راستافت مدل 7000 ساخت کشور استرالیا انجام پذیرفته است. در این تحقیق سه تیغه برش کف بر در چهار تیمار زما ن 20، 25، 30 و 35 ساعت کارکرد مفید دروگر مورد بررسی قرار گرفت. جهت انتخاب مناسبترین زمان تعویض تیغه، میانگین شیب استهلاک در تیغه ها محاسبه و مشخص گردید که تیغه ایرانی 2 به دلیل نی سالم کمتر و میانگین شیب استهلاک و نی آسیب دیده بیشتر، برداشت مکانیزه را توجیه نمی نماید. لذا استفاده از این تیغه در طول عملیات برداشت پیشنهاد نمی گردد. بین شیب استهلاک دو تیغه استافت(0/45) و ایرانی1(0/41) اختلاف جزئی وجود دارد که می توان آنها را در یک گروه طبقه بندی نمو د. اما تیغه استافت به دلیل نی آسیب دیده کمتر و نی سالم بیشتر در بازه زمانی 35 ساعت کارکرد دروگر (طول عمر تیغه) بر تیغه ایرانی 1 ارجحیت دارد. علاوه بر این تیغه استافت در بازه زمانی(25-20) ساعت کارکرد دروگر، عملکرد مناسبتری نسبت به تیغه ایرانی 1 داشته و برای عملیات برداشت پیشنهاد می گردد. ضمن اینکه در شرایط خاص هم می توان از تیغه ایرانی 1 استفاده نمود.

برداشت مکانیزه، دروگراستافت، تیغه برش کف بر، سائیدگی و صدمات مکانیکی نی ها