مهرنوش مظلومیان - دانشجوی دکتری حقوق عمومی پردیس بین المللی کیش، دانشگاه تهران، کیش، ایران
حسین رحمت الهی - دانشیار گروه حقوق عمومی دانشگاه تهران، پردیس فارابی، قم، ایران
محمد محمدی گرگانی - استاد گروه حقوق بین الملل عمومی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
مهدی مختاری - دکتری حقوق عمومی دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

دکتر مصدق، نخست وزیر ایران، در میانه سال های ۱۳۳۰ تا ۱۳۳۲ شمسی بر مبنای شرایط اقتصادی، سیاسی و اجتماعی زمانه خود که وضعیت اضطراری را برای کشور به ارمغان آورده بود، اقدام به تصمیم گیری و اعمال برخی موضوعات حقوقی در ارتباط با قوه مقننه نمود. در این راستا او با مراجعه به اساس (رای مردم) در وضعیت اضطراری، اقدام به برگزاری رفراندوم نموده و همچنین بر همین مبنا درخواست انحلال مجلس دوره هفدهم شورای ملی را مطرح نمود. به علاوه او درخواست تفویض اختیارات قانونگذاری را در مرداد ۱۳۳۱ شمسی در ۹ زمینه به مجلس شورای ملی ارائه داد. اما در این مورد به رای مردم مراجعه ننمود. با توجه به سکوت قانون اساسی مشروطه در موضوعاتی همچون رفراندوم، وضعیت اضطراری و تفویض اختیار، این مقاله می کوشد تا ضمن شناسایی و تبیین موضوعات فوق در نظام پارلمانی که ساختار پذیرفته شده قانون اساسی مشروطه می باشد، از منظر "تئوری اساس" به بررسی عملکرد دکتر مصدق در مراجعه به رفراندوم، انحلال مجلس شورای ملی و درخواست تفویض اختیار قانونگذاری بپردازد.

وضعیت اضطراری, دکتر مصدق, انحلال پارلمان, تفویض اختیار, رفراندوم