محمد واقفی - استادیار گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه خلیج فارس
محبوبه شمسا - دانشجوی کارشناسی مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه خلیج ف

بخش عمدهای از سطح زمین را آب فرا گرفته است. نزدیکبه 97 درصد این آب ها شور و غیر قابل نوشیدن هستند و باقی مانده نیز بخشی به صورت یخ زده و غیر قابل مصرف در قطب ها و بر فراز قله کوه ها وجود دارد. به همین دلیل نزدیکبه یکپنجم جمعیت جهان از کمبود آب آشامیدنی رنج میبرد. یکی از گزینه های مطرح برای مقابله با این بحران، شیرین کردن آب دریاها و نمکزدایی از آنهاست که راه حلی گران و پرهزینه استو به مقدار قابل توجهی انرژی نیاز دارد. در نتیجه، با توجه به تلاش کشورها برای کاستن از مصرف انرژی و بحث گرمایش زمین، ادامه دادن به طرح های شیرینسازی آب دریاها با استفاده از روشهای سنتی، توجیه چندانی ندارد. فناوریهای شیرین سازی آب دریا را می توان به دو گروه کلی تبخیری و فیلتری تقسیم نمود. در فناوریهای تبخیری به کمکانرژی حاصل از بخار تولید شده در واحد بویلر، آب مقطر تولید میشود و در مراحل بعد نیز املاح مورد نیاز آب به آن اضافه میشود. در فرایندهای فیلتری جریان آب به کمکپمپاز میان فیلترهای ویژه عبور میکند تا املاح زائد همراه آب گرفته شود و در نهایتبا تنظیم املاح، آب آشامیدنی تولید میگردد. آب شیرینکنهای تبخیری به انرژیهای فسیلی و واحدهای فیلتری به انرژی الکتریکی نیاز دارند. کشورهایی که انرژی الکتریکی ارزانتر و ساده تر دارند از واحدهای فیلتری (ایالات متحده) و کشورهایی که منابع انرژی فسیلی ارزان و فراوان دارند از روشهای تبخیری استفاده میکنند. (امارت متحده عربی)

آب شیرین کن، اسمز معکوس، الکترودیالیز، شیرین سازی آب دریا، نمکزدایی