مرجان السادات حسینی فرد - دانشجوی دکتری، گروه زراعت و اصلاح نباتات، پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران
مجید قربانی جاوید - استادیار، گروه زراعت و اصلاح نباتات، پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران
الیاس سلطانی - دانشیار، گروه زراعت و اصلاح نباتات، پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران
ایرج اله دادی - استاد، گروه زراعت و اصلاح نباتات، پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران
دانیال کهریزی - استاد گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، دانشکده علوم و مهندسی کشاورزی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه رازی

به منظور ارزیابی ویژگی های عملکردی ژنوتیپ های قابل کشت گیاه کاملینا، آزمایشی در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با ۴۰ژنوتیپ (تیمار) و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی پردیس ابوریحان دانشگاه تهران، پاکدشت در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ اجرا شد. ۳۹ لاین کاملینا مورد استفاده در این پژوهش هاپلوئید مضاعف شده (دابل هاپلوئید) بودند و رقم سهیل نیز به عنوان شاهد درنظر گرفته شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ژنوتیپ های مورد بررسی در این آزمایش، از نظر هر سه صفت عملکردیگزارش شده (عملکرد دانه، عملکرد زیست توده و شاخص برداشت) در سطح احتمال ۱ درصد دارای اختلاف معنی دار بودند.کمترین میزان عملکرد دانه و شاخص برداشت در ژنوتیپ ۱۱ به ترتیب با مقادیر ۳۲۰/۸۷ کیلوگرم در هکتار و ۴/۰۱ درصد در مقایسه با رقم سهیل به ترتیب با عملکرد دانه ۱۹۰۰/۰۳۱ کیلوگرم در هکتار و شاخص برداشت ۲۰/۸۱ درصد حاصل شد. کمترین عملکرد زیست توده نیز در ژنوتیپ ۳۱ با میزان ۵۶۹۸/۸۸ کیلوگرم در هکتار در مقایسه با رقم سهیل با ۹۱۲۵/۶ کیلوگرم در هکتار به دست آمد. در حالی که بیشترین عملکرد دانه کاملینا به میزان ۳۱۲۰/۵۵ کیلوگرم در هکتار در ژنوتیپ ۱۱۰ حاصل شد و پس از آن نیز ژنوتیپ ۴۷ با مقدار ۲۹۱۴/۲۳ کیلوگرم در هکتار در رتبه دوم آماری از لحاظ عملکرد دانه و با ۳۳/۹۹ درصد در رتبه اول آماری از نظر شاخص برداشت قرار گرفت. بنابراین توسعه کشت ژنوتیپ های ۴۷ و ۱۱۰ با هدف حصول بیشترین عملکرد و استفاده در اصلاح این گیاه در شرایط آب و هوایی مشابه قابل توصیه است.

پر شدن دانه، کاملینا، ماده خشک