ریحانه اصغری - هیات علمی آموزشکده فنی و حرفه ای سما، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران

آنچه که در معماری روز دنیا با عناوینی چون معماری پایدار، معماری اکولوژیک و یا معماری سبز به وفور مطرح میگردد، در واقع به دنبال مشکلات متعدد زیست محیطی، همچون گرم شدن زمین، انقراض اکوسیستمها، آلودگی آب، خاک، هوا و... و زاییده مقوله ای با عنوان توسعه پایدار است که در پایان هزاره سوم میلادی، در پی تغییراتی در نگرش انسان به روش زندگی و بهویژه به محیط زیست خود و به منظور ترسیم جهانی که در آن نظامهای انسانی و طبیعی بتوانند با یکدیگرتا آیندهای دور ادامه حیات دهند، شکل گرفته است. این واژهها اغلب به طور مترادف برای توصیف معماری پاسخگو و سازگار با محیط زیست استفاده می شوند. در حالیکه هریک از این اصطلاحات تاریخچه و معانی خاص خود را داشته و نیز تعاریف و کاربرد خاص خود را در معماری دارند. از این رو مقاله حاضر به هدف تبیین مفاهیم معماری پایدار و معماری اکولوژیک به بررسی مقایسهای این دو رویکرد معماری روز دنیا می پردازد. در این راستا با روش توصیفی تحلیلی و مستند بر مطالعات کتابخانهای، ابتدا به بررسی تاریخی دو واژه پایداری و اکولوژی پرداختهشده، سپس تعاریف هریک در حیطه معماری مطرح گردیده و در ادامه بر اساس سه مؤلفه اصلی : عناصر، منابع و محیط، گرایشهای هریک از این دو، بررسی میگردد. در نهایت اصول و اهداف غالب آنها مورد مقایسه قرار میگیرد تا ما را به تعریفی روشن و دقیق رهنمون سازد.

معماری پایدار، معماری اکولوژیک، محیط زیست، پایداری، اکولوژی، عناصر، منابع، محیط