پژمان الهامی طالش میکائیل - نویسنده مسئول: کارشناسی ارشد، گروه حقوق و علوم سیاسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه پیام نور واحد قزوین،قزوین، ایران
علی عمرانی - کارشناس ارشد، گروه علوم سیاسی ،دانشگاه پیام نور،قزوین، ایران
معین ظابطی - استادیار علوم سیاسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه پیام نور واحد کرمان، کرمان، ایران.

بحث نسبت دولت و توسعه از اصلی ترین مباحث رایج در ادبیات سیاست و حکمرانی و نیز اقتصاد توسعه بوده و هنوز نیز هست. در این پژوهش ضمن نقش دولت های توسعه گرا در کشورهای درحال توسعه (با تاکید بر ایران) به دنبال پاسخگویی به این پرسش است که سیاست خارجی ایران به عنوان یک دولت های توسعه گرا در دوره های مختلف در رابطه با توسعه اقتصادی چه نقشی داشته است؟ و دلایل عدم موفقیت آن چیست؟ فرضیه ای که برای آن در نظر گرفته شده این است که به نظر می رسد با توجه به نقش دولت در توسعه کشورها، دولت ایران در راستای توسعه بخشی، به دلایل ضعف ساختاری، معضلات امنیتی و عدم اولویت بخشی به توسعه اقتصادی نتوانسته است نقش کاربردی در توسعه ایفا نماید. یافته های پژوهش نشان داد که در سطوح توسعه یافتگی در قالب دولت های توسعه گرا جمهوری اسلامی ایران از نظر شاخص های تعاملی چه در عرصه داخلی و چه در عرصه بین المللی ضعیف می باشد و در دولت های مختلف در ایران شاخص های تقابلی در هر دو عرصه نقش عمده ای را در ممانعت از امر توسعه اقتصادی ایفا کرده است.

دولت توسعه گرا, توسعه اقتصادی, حکمرانی, جمهوری اسلامی ایران