شهاب افشار ردبیلی - دانشجوی دوره دکتری حقوق خصوصی، گروه حقوق، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
رمضان دهقان - استادیار، گروه حقوق، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران(نویسنده مسول)
بهنام حبیبی درگاه - استادیار، گروه حقوق،واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران

برای شناسایی و فهم امر تعارض آراء با در نظر گرفتن جایگاه واژه ی مزبور در علم اصول و در مورد تعارض ادله، تعریف هایی که اصولیون از آن داشته و دارند را ذکر می کنیم .آنچنان که شیخ انصاری در تبیین مفهوم و معنای تعارض فرموده است که تعارض در قسم لغوی آن از ریشه «عرض» به معنای اظهار کردن می باشد و غالبا در اصطلاحات اصولیون، به معنای ناسازگاری و غیر قابل جمع بودن دو دلیل به اعتبار مدلول آنها به کار برده می شود. تعارض آرا در دادگاه ها و مراجع حل اختلاف امری محتمل است که در صورت های مختلف رخ می دهد. دلایل مختلفی می تواند عامل به وجود آورنده ی تعارض در بین آرا باشد که از طریق اختلالات موجود در قانون و یا رویه قضایی پیش می آید؛ اما مهم ترین مسئله ای که در این میان وجود دارد چیستی تعارض آراء است که از جنبه های گوناگون قابل بررسی است. بدین نحو که تعارض آراء به چه صورتی در میان رای ها رخ داده و یا خود موجب بروز تعارض می گردد اما ما قصد داشته ایم با یک نگاه خاص به چگونگی تعارض آراء در نظام قضایی ایران و فرانسه و چگونگی پیشگیری از تحقق آن بپردازیم. لذا به نظر می رسد تحقق تعارض آرا بستگی به نوع سیستم قضایی و حقوقی کشور دارد. مقاله کنونی بر پایه روش کتابخانه ای انجام شده و به صورت توصیفی- تحلیلی انجام گرفته است.

تعارض آراء, پیشگیری از تعارض, آیین دادرسی مدنی, مطالعه تطبیقی