سیدمصطفی محسنی زاده - Faculty of Nursing and Midwifery, Mashhad University of Medical Sciences, Mashhad, Iran
حسین کارشکی - School of Educational Science and Psychology, Ferdowsi University of Mashhad, Mashhad, Iran
علی مشکین - Faculty of Nursing and Midwifery, Mashhad University of Medical Sciences, Mashhad, Iran
پروانه سودمند - Department of Nursing, Mashhad Branch, Islamic Azad University, Mashhad, Iran

مقدمه: ایجاد و ارتقای یادگیری خودراهبر، یکی از اهداف مهم آموزش عالی محسوب می شود چرا که انتظار می رود دانشجویان به سطحی از توانمندیهای فردی برسند که بدون قرار گرفتن در یک نظام آموزشی ویژه، بتوانند نیازهای آموزشی خود را شناسایی کرده و در جهت رفع آن بکوشند و در نهایت یادگیری خود را مورد ارزشیابی قرار دهند. هدف پژوهش حاضر، اعتباریابی مقیاس توانایی یادگیری خودراهبر در دانشجویان پرستاری بود. روش کار: در این پژوهش توصیفی جامعه پژوهش شامل دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی مشهد در سال ۹۶- ۹۵ بود. به روش نمونه گیری تصادفی تعداد ۲۱۰ از بیماران انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه توانایی یادگیری خودراهبر چنگ جمع آوری شد. روایی محتوایی ابزار با استفاده از نظرمتخصصان تایید گردید. برای احراز پایایی از روش همسانی درونی و برای تعیین روایی ساختار، از روش تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد. یافته ها: اعتبار محتوا، اعتبار سازه و همسانی درونی (آلفای کرانباخ) پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفت. در این پژوهش ۱۰ تن از متخصصان روش تحقیق اعتبار محتوای این پرسشنامه را مورد تایید قرار دادند. نتایج تحلیل عاملی تاییدی نشان دهنده این است که الگوی چهار عاملی برازش قابل قبولی با داده ها دارد. ضریب آلفای کرانباخ (۹۱۶/۰) نیز نشان داد که پرسشنامه یادگیری خودراهبر از پایایی قابل قبولی برخوردار است. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مقیاس توانایی برای خودراهبری در یادگیری چنگ و همکاران، از روایی و پایایی لازم برای شناسایی قابلیت های یادگیری خودراهبر برخوردار می باشد.

Self-directed learning, Validity, Reliability, Students, یادگیری خودراهبر, روایی, پایایی, دانشجویان