پرویز احدی - گروه علوم سیاسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی؛ تبریز– ایران (نویسنده مسئول).
محمد غفاریان گبلو - گروه حقوق، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی؛ تبریز– ایران.
عزیز جوان پور - گروه علوم سیاسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی؛ تبریز– ایران.
صمد نوجوان - دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی؛ تبریز– ایران.

جوزف نای، حفظ مشروعیت سیستم سیاسی در طول زمان را، توسعه سیاسی دانسته و شاخص­های آن را حاکمیت قانون، پاسخگویی، شفافیت، کنترل، اعتماد سیاسی، رقابت سیاسی سالم، انتخابات آزاد و منصفانه همراه با نهادسازی می­داند. عدم توانایی در کنترل و محدود کردن فساد، معمولا دوران گذار به توسعه سیاسی را با مشکل روبرو خواهد ساخت. توسعه نیافتگی سیاسی به تقویت و افزایش فساد سیاسی به صورت هم­افزایی منجر شده و رابطه این دو نیز به صورت یک چرخه در طول دوره­های متعدد تکرار خواهد شد. در این بررسی منظور از فساد سیاسی، سوء استفاده از قدرت واگذار شده توسط کارگزاران سیاسی و دولتی در راستای تامین منافع شخصی با هدف افزایش قدرت یا ثروت است. در این مطالعه، فساد سیاسی و رابطه آن با توسعه سیاسی از منظر جامعه­شناسی سیاسی، به روش اسنادی و کتابخانه­ای مورد بررسی قرار گرفته است و نتیجه گرفته شده است ­که: فساد سیاسی، عدم توسعه و عدم توسعه، متقابلا فساد سیاسی را به وجود می­آورد. فساد سیاسی نقش منفی بر فرایند توسعه سیاسی داشته و چالش­های اساسی برای سیستم سیاسی و شهروندان آن فراهم می­سازد. هم­چنین فساد سیاسی، اعتماد شهروندان نسبت به سیستم را کاهش و سیستم سیاسی را با کاهش مشروعیت روبرو خواهد کرد.

political corruption, political development, political sociology, political development factors