راحله زارع مهرجردی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی اقتصادی و توسعه، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
مجید فولادیان - دانشیار گروه علوم اجتماعی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
غلامرضا حسنی درمیان - استادیار گروه علوم اجتماعی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
علی قاسمی اردهایی - استادیار جمعیت شناسی، گروه علوم اجتماعی، دانشگاه پیام نور، ایران

افزایش مهاجرت های بین استانی زنان، از پراهمیت ترین تغییرات دهه های اخیر حوزه مهاجرت است که تاحد زیادی از توسعه متفاوت استان ها نشات می گیرد. نتایج تحلیل فازی داده های سرشماری ۱۳۹۰ نشان داد که بیشترین زنان مهاجر مستقل وارد شده به شهر تهران، از استان های بیشتر توسعه یافته می باشند. براین اساس، این تحقیق با هدف بررسی فرایندهای مهاجرت مستقل زنانی که از استان توسعه یافته یزد به تهران آمده اند، با روش کیفی روایت پژوهی انجام گرفت. یافته های این مطالعه حاکی از وجود سه مدل فرایندی اصلی است که از تحلیل روایت های ۱۹ نفر از زنان مهاجر مستقل و ترسیم مدل های فرایندی اختصاصی هریک و در نهایت قراردادن این مدل ها در سطحی انتزاعی تر به دست آمد. این مدل های فرایندی که حاصل وجود پیرنگ های مشابه میان روایت های مصاحبه شوندگان است عبارتند از: ۱. مدل میل به خودساختگی که شامل دخترانی می شود که آزادی های لازم را داشتند ولی تمایل به تجربه زندگی مستقل و دور از حمایت خانواده دارند. ۲. مدل میل به پیشرفت اقتصادی- اجتماعی در زمینه های تحصیلی و شغلی. ۳. مدل عدم تجانس فرهنگی که شامل دخترانی می شود که آزادی های لازم را نداشتند و برای فرار از فشارهای خانواده، فامیل و جامعه برای همنوایی با فرهنگ موجود مهاجرت کرده اند. به طور کلی نتایج نشان داد که عوامل غیراقتصادی تاثیر زیادی بر مهاجرت مستقل زنان مورد بررسی داشته اند.

مهاجرت مستقل زنان, توسعه اقتصادی- اجتماعی و تکنولوژیک, استان یزد, شهر تهران, روایت پژوهی