بهرام رستمی - دانش آموخته، مدیریت و برنامه ریزی آموزشی، دانشگاه تهران، ایران.
زهرا معین - کارشناسی ارشد، روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد رودهن، ایران.
تهمینه کمالیان - دانشجوی دکترای تخصصی، مشاوره، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قم، ایران.
احسان فکور - کارشناسی ارشد، روانشناسی بالینی، دانشگاه علوم پزشکی زنجان، ایران
کوروش امینی - دکترای تخصصی، روان پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی زنجان، ایران

پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه احساس تنهایی با خودکارآمدی اجتماعی دانش آموزان پسر در خانواده هایی با حضور موقت پدر در خانه (به دلیل اشتغال) طراحی و اجرا گردید. شرکت کنندگان در این مطالعه شامل ۲۰۱ نفر از دانش آموز پسر دوره اول دبیرستان در ناحیه یک شیراز که پدران آن ها به دلیل اشتغال به مدت دو هفته در ماه یا بیشتر در خانه حضور نداشتند، بودند که به صورت خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و پرسشنامه های احساس تنهایی آشر و خودکارآمدی اجتماعی کنلی را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از روشهای توصیفی و آزمون همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های این بررسی نشان دادکه میانگین نمره خودکارآمدی اجتماعی در دانش آموزان موردبررسی ۴۲/۱۱۳ با انحراف معیار ۱۲/۲۳ و میانگین نمره احساس تنهایی آنان ۹۳/۵۸ با انحراف معیار ۴۶/۱۱ بود همچنین همبستگی معناداری بین احساس تنهایی و خودکارآمدی اجتماعی )۰۰۱/۰>p و ۴۴۸/۰=r) و نیز بین خرده مقیاس های خودکارآمدی و احساس تنهایی مشاهده شد. با توجه به ارتباط معنادار احساس تنهایی با خودکارآمدی و مولفه های آن در دانش آموزان، برنامه ریزی مناسب جهت حمایت بیشتر خانواده ها از نوجوانان می تواند در ارتقاء خودکارآمدی آنان موثر و مفید باشد.

احساس تنهایی, خودکارآمدی اجتماعی, دانش آموزان