یاسمن صادقی - لیسانس تربیت بدنی و علوم ورزشی از همدان کارشناسی ارشد آسیب شناسی و حرکات اصلاحی از دانشگاه آزاد کرج

جامعه آماری پژوهش حاضر دختران ۱۲تا ۱۵ سال بود. ۳۰ نفر دانش آموزان مبتلا به لوردوز کمری با دامنه سنی ۱۲تا ۱۵ سال به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین فیزیوبال و پیلاتس و یک گروه کنترل تقسیم شدند.گروه های تجربی به مدت ۶ هفته و ۳ روز در هفته و هر روز به مدت ۶۰ دقیقه تمرینات مربوطه را انجام دادند. برای تعیین میزان قوس کمری، انعطاف پذیری عضلات چهار سر ران، انعطاف پذیری عضلات کمر، قدرت عضلات همسترینگ و قدرت عضلات شکم در دو مرحله قبل و بعد از ۶ هفته تمرین به ترتیب از خط کش منعطف، آزمون توماس، آزمون خم شدن به جلو روی میز، آزمون اسکات پا و آزمون دراز و نشست استفاده شد. برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای وابسته از آزمون t همبسته و برای مقایسه گروه های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه با آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.یافته هاکاهش معنی داری در زاویه لوردوز کمری در هر دو گروه تجربی مشاهده شد (در هر دو گروه .(=p۰/۰۰۱ همچنین بهبودی معنی داری در انعطاف پذیری عضلات چهار سر ران (گروه پیلاتس (p=۰/۰۰۳، انعطاف پذیری عضلات کمر (در هر دو گروه (=p۰/۰۰۱، قدرت عضلات همسترینگ (در هر دو گروه (=p۰/۰۰۱ و قدرت عضلات شکم (در هر دو گروه (=p۰/۰۰۱ مشاهده شد. تفاوت معناداری بین پیلاتس برای متغیرهای زاویه لوردوز کمری (p =۱/۰۰۰)، انعطاف پذیری عضلات چهار سر ران (p =۰/۸۵۶)، انعطاف پذیری عضلات کمر (p =۰/۷۸۶)، قدرت عضلات همسترینگ (p =۱/۰۰۰) و قدرت عضلات شکم (p =۰/۵۷۹) مشاهده نشد.نتیجه گیری:بر اساس نتایج پژوهش حاضر چنین نتیجه گیری می شود که برای درمان لوردوز کمری می توان از هر دو شیوه تمرینات فیزیوبال و پیلاتس به عنوان روش تمرینی موثر استفاده کرد و هیچ یک از روش های تمرینی بر دیگری مزیت ندارد. هر دو شیوه تمرینی با افزایش انعطاف پذیری عضلات کمر و چهار سر ران و تقویت عضلات شکم و همسترینگ موجب درمان این ناهنجاری می شوند.

انعطاف پذیری کمر؛ تمرین پیلاتس؛ قدرت عضلات شکم؛ ناهنجاری لوردوز کمری؛ تمرین فیزیوبال.