وریا احمدی کانی گلزار - Islamic Azad University, Sanandaj, Iran
کیومرث کریمی - Islamic Azad University, Mahabad, Iran
امید مرادی - Islamic Azad University, Sanandaj, Iran
مریم اکبری - Islamic Azad University, Sanandaj, Iran

زمینه و هدف: طلاق به­عنوان یکی از عوامل فروپاشی خانواده به­شمار می رود و سازگاری بعد از آن برای زوجین حائز اهمیت است. هدف پژوهش حاضر تعیین الگوی روابط ساختاری سازش یافتگی زنان بعد از رویداد طلاق بر اساس ذهن آگاهی و شفقت به خود با نقش میانجی گری تحمل پریشانی بود. مواد و روش ها: روش پژوهش توصیفی و از نوع مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان مطلقه شهرستان سنندج در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که حداقل ۳ ماه و حداکثر ۳۶ ماه از طلاقشان گذشته بود و از میان آن ها ۲۲۲ نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل مقیاس شفقت به خود Rees و همکاران، ذهن آگاهی Bauer و همکاران، تحمل پریشانی هیجانی Simmons و Gaher و سازش یافتگی Fisher بود. داده ها با استفاده از مدل­سازی معادلات ساختاری تجزیه ­و­ تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از برازش مدل کلی پژوهش به داده های تجربی بود. یافته ها نشان داد ذهن آگاهی، شفقت به خود و تحمل پریشانی به صورت مستقیم قادر به پیش بینی سازش یافتگی زنان بعد از رویداد طلاق هستند (۰۵/۰P<). هم­چنین، اثر غیرمستقیم ذهن آگاهی (۰۱۱/۰=P) و شفقت به خود (۰۱۰/۰P<) با میانجی­گری تحمل پریشانی، بر سازش یافتگی زنان بعد از رویداد طلاق معنادار بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان گفت که ذهن آگاهی، شفقت به خود و تحمل پریشانی نقش کلیدی در پیش بینی سازش یافتگی زنان بعد از رویداد طلاق دارند و توجه بیش تر مراکز مشاوره و روان­درمانی به این متغیر ها در پیش بینی سازش یافتگی زنان بعد از رویداد طلاق ضروری به­نظر می رسد. واژه های کلیدی: شفقت به خود، ذهن آگاهی، تحمل پریشانی، سازش یافتگی

شفقت به خود, ذهن آگاهی, تحمل پریشانی, سازش یافتگی