رضا رضائی - دانشجوی کارشناسی آموزش کودکان استثنایی، فرهنگیان شهید مدرس سنندج
مهدی محمدپور - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلام شهر

از آن جایی که شخصیت انسان در دوران کودکی شکل گیرد ، پس بهتر است قبل از اینکه او به فردی بالغ خصوصی تبدیل شود ، خصوصیات مثبت و پسندیده را در او تقویت کنیم تا با همان خصلت های نیکو به دیگر عرصه های زندگی قدم بگذارد. ما باید استعدادها و خصوصیات منفی کودک را شناسایی کرده و سعی در از بین بردن آن ها بکنیم . یکی از این انحرافات که یک نوع اختلال شخصیت در فرد محسوب می شود صفت ناپسند دروغ گویی است . دروغ گویی از جمله مسائلی که همواره دغدغه خاطر مربیان ، معلمان و اولیا قرار می گیرد . اکثر والدین از دروغ گویی کودکان خود شکایت دارند ولی عامل شکل گرفتن این پدیده را در آن ها نمی دانند و آگاهی چندانی برای برخورد با این پدیده زشت ندارند و اغلب دست به اقدامات عجولانه و تنبیهات ناروا و تحقیرات بی افتد که آنان می خواهند چیزی را مورد می زنند که وضعیت را وخیم تر می کند دروغ گویی زمانی اتفاق می افتد که آنان می خواهند چیزی را توصیف نمایند یا به اصطلاح آرزویی کنند که واقعیت آن چیزی بود می خواستند در سنین ۶ یا ۷سالگی واقع کودکان از زشتی این کار مطلع می.شوند دروغ معمولا بیان خلاف واقع و یا کتمان یک واقعیت است بنابراین بین این دو جنبه تمایز قایل شویم بیان خلاف واقع ممکن است از روی عمد و یا به واسطه عدم قدرت ، آنان را هفت نفر تشخیص واقعیت باشد. مثلا کودکی ممکن است چهار کودک را در کوچه دیده باشد ذکر کند یک دلیل این بیان غیر واقعی می تواند عدم قدرت تمیز بین ۴ و ۷ باشد و دلیل دیگر این است که او می خواهد بگوید عده بچه ها را که دیده خیلی بوده بنابراین آن را افزون تر از واقع بیان کند. بدیهی است که در این قسمت زمینه ،ذهنی پیامدهای رفتاری و تربیتی را مد نظر قرار دهیم و اگر مساله عدم تشخیص یا درک ذهنی باشد در این صورت اطلاق درغگویی بعید به نظر می رسد.

دروغ گویی ، شخصیت ، دانش آموز، معلم