محسن خلیلی

از منظر ابن خلدون ، بدویان به دلیل داشتن عصبیت بیشتر ، بر یکجانشینان ظفر می یابند و زمینه های تأسیس امارت / ملک داری را فراهم می آورند . سپس ، اندک اندک، پیروزمندان ، با خلق و خوی شهریان خو گرفته و به تدریج ، شجاعت / مناعت / سخت کوشی چادرنشینی ، جای خود را به ترس / جبن / محافظه کاری می دهد و سرانجام، عصبیت آن ها به ضعف می گراید و زمینه آماده می شود تا گروهی دیگر که دارای عصبیت قوی تری است بر آ نها چیره شود و دولت پیشین را مضمحل نماید . امروزه، در نظام آموزشی ایران ، بویژه در آموزش های دانشگاهی ، نوعی جداسازی غیرمعقول میان رشته های درسی همبسته علوم انسانی پدیدار شده است . دستامد چنین روند نادرستی عبارت است ازکمرنگ شدن نقش ادبیات فارسی در بازشناسی پی شینه فرهنگی / اجتماعی / تاریخی/ سیاسی ایران زمین . نگارندگان با تکیه بر دانش سیاسی و با بهره گیری از رهیافت ابن خلدونی به برآمدن / فروافتادن زمامداری ها، برآن شده اند که با تحلیل هفت متن ادبی از پدر داستان نویسی مدرن در ایران، سیدمحمدعلی جمال زاده (یکی بود یکی نبود، سر و ته یک کرباس، دارالمجانین ، قلتشن دیوان، صحرای محشر، فارسی شکر است، تلخ و شیرین ) به نشانه شناسی نشانگان زوال / سقوط دودمان قاجاریه بپردازند. از این منظر ، تلاش نگارندگان ، دستاورد جستاری پنج گوشه و آمیزشی میانرشتهای در همپیوند ساختن ادبیات فار سی ، علوم سیاسی ، جامعه شناسی ، تاریخ ، و زبانشناسی است.

ادبیات فارسی، سیاست، جامعه شناسی، تاریخ