حسین نوروزیان - دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد رشته علوم ارتباطات اجتماعی، دانشکده دین و رسانه قم
مجتبی نجفی - جامعه المصطفی العالمیه (ص)

گردشگری و بالخصوص گردشگری فرهنگی، به عنوان یک پدیده ی تاثیرگذار در پیشرفت کشورها و توسعه ی زیرساخت ها از طریق ایجاد شغل و کسب درآمد صادراتی، توجه سیاست گذاران را به خود جلب کرده است. از طرفی از آنجا که گردشگری فرهنگی نوعی از فعالیت گردشگری است که در آن انگیزه ی ضروری بازدیدکننده یادگیری، کشف، تجربه و مصرف جاذبه ها، محصولات فرهنگی ملموس و ناملموس در یک مقصد گردشگری است و این جاذبه ها و محصولات،مربوط به مجموعه ای از ویژگی های متمایز مادی، فکری، معنوی و عاطفی یک جامعه، نظام های ارزشی، باورها و سنت ها است که شامل هنر و معماری، میراث تاریخی و فرهنگی، ادبیات، موسیقی، صنایع خلاق و فرهنگ های زنده با سبک زندگی آنها می شود،توجه ویژه به این حوزه از ضروریات شناساندن جامعه و نفوذ نرم فرهنگی در دیگر جوامع است. از طرفی رسانه های ارتباط جمعی در جهان امروز دارای نفوذ بسیاری در میان شهروندان و جوامع هستند و به تبع آن از قدرت بسیاری برای تاثیرگذاری در عرصه های مختلف برخوردار می باشند. سیاست، ساحت تجلی تعارضات حوزه قدرت است و دیپلماسی ابزار اصلی سیاست خارجی و نشان دهنده اهداف و راهبردهای گسترده تری است که تعاملات یک دولت با سایر نقاط جهان را هدایت می کند. از پیوند این دو مفهوم، مساله ی کاربست رسانه ها از سوی رهبران و دیپلمات ها به منظور تحلیل و پیشبرد دیپلماسی و سیاست خارجی شکل می گیرد که از آن در اصطلاح به عنوان دیپلماسی رسانه ای یاد می شود. توجه به ظرفیت های این ابزار نوین در توسعه و پیاده سازی سیاست های اتخاذ شده بالاخص در زمینه گردشگری فرهنگی که موضوع این مقاله  و همچنین بعضی از تصمیمات در تعیین خط مشی سیاست گذاران و تصحیح اشتباهات در مقام اجرا می تواند بسیار راهگشا باشد تلاش شده است تا با روش بررسی مصداقی و به صورت کتابخانه ای از معتبرترین متون مورد تحقیق واقع شود.

دیپلماسی رسانه ای, سیاست گذاری, گردشگری, فرهنگ, گردشگری فرهنگی