معصومه شهابی - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی

از آنجایی که شخصیت انسان در دوران کودکی شکل می گیرد، پس بهتر است قبل از اینکه او به فردی بالغ تبدیل شود، خصوصیات مثبت و پسندیده را در او تقویت کنیم تا با همان خصلت های نیکو به دیگر عرصه های زندگی قدم بگذارد. ما باید استعدادها و خصوصیات منفی کودک را شناسایی کرده و سعی در از بین بردن آنها بکنیم. یکی از این انحرافات که یک نوع اختلال شخصیت در فرد محسوب می شود صفت ناپسند دروغگویی است. دروغگویی از جمله مسائلی است که همواره دغدغه خاطر مربیان، معلمان و اولیا قرار می گیرد. اکثر والدین از دروغگویی کودکان خود شکایت دارند ولی عامل شکل گرفتن این پدیده را در آنها نمی دانند و آگاهی چندانی برای برخورد با این پدیده زشت ندارند و اغلب دست به اقدامات عجولانه و تنبیهات ناروا و تحقیرات بی مورد می زنند که وضعیت را وخیم تر می کند. دروغگویی زمانی اتفاق می افتد که آنان می خواهند چیزی را توصیف نمایند یا به اصطلاح آرزویی کنند که واقعیت آن چیزی بود که می خواستند. در سنین ۶ یا ۷ سالگی کودکان از زشتی این کار مطلع می شوند. دروغ معمولا بیان خلاف واقع و یا کتمان یک واقعیت است بنابراین بین این دو جنبه تمایز قایل شویم. بیان خلاف واقع، ممکن است از روی عمد و یا به واسطه عدم قدرت تشخیص واقعیت باشد. مثلا کودکی ممکن است چهار کودک را در کوچه دیده باشد و عده آنان را هفت نفر ذکر کند. یک دلیل این بیان غیرواقعی می تواند عدم قدرت تمیز بین ۴ و۷ باشد و دلیل دیگر این است که او می خواهد بگوید عده بچه هایی را که دیده خیلی بوده بنابراین آن را افزون تر از واقع بیان کند.

دروغگویی، کتمان حقیقت، خصوصیات منفی، دانش آموز.