یارعلی کرد فیروزجایی - دانش یار دانشگاه باقرالعلوم(ع)
محمدصادق تقی زاده طبری - دانشجوی دکتری کلام دانشگاه قم

انسان با سرشتی اجتماعی همواره سعادت و کمال را جستجو می کند؛ از این رو نیازمند بستری مطلوب برای نیل به اهداف عالیه خود می باشد. جامعه در پرتو حکمت بهترین زمینه برای ظهور و بروز استعدادهای بالقوه انسان است و در این جامعه است که انسان به کمالات والای انسانی اش دست می یابد. افلاطون آرمان شهر و جامعه فاضله را جهت به­فعلیت­رساندن همین استعدادها مطرح کرد. پس از او فارابی (موسس فلسفه اسلامی) با بهره­گیری از منابع وحی و تعالیم اسلام ایده مدینه فاضله را در جهت اعتلای مقامات انسانی بیان نمود. درواقع تمام هم و دغدغه افلاطون و فارابی رسیدن شهروندان به سعادت حقیقی است که منوط به جاری­شدن حکمت درمیان شهروندان جامعه می­باشد.  مقاله حاضر پس از تبیین ماهیت مدینه فاضله به بیان طبقات گوناگون اهالی چنین آرمان شهری از منظر این دو فیلسوف می پردازد و سپس نقش حکمت را در سطح شهروندان این جامعه (از بالاترین سطح گرفته تا پایین­ترین آنها) تبیین می کند، درپایان قیاسی بین آرای افلاطون و فارابی صورت می گیرد

حکمت, مدینه فاضله, اجتماع, حاکمان, شهروندان, افلاطون, فارابی