عاطفه استادزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان (اصفهان)، اصفهان، ایران
امرالله ابراهیمی - دانشیار، مرکز تحقیقات روان تنی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
مجید مظفری - استادیار، دانشکده ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کاشان، اصفهان، ایران

مقدمه: دیابت نوع ۲، یکی از شایع­ترین اختلالات روان­تنی و سومین عامل مرگ و میر در جهان می باشد که عوامل روان­شناختی در ایجاد و تشدید علایم آن نقش مهمی ایفا می­کنند، پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه کیفیت زندگی با همکاری درمانی و سابقه روان درمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲مراکز بهداشتی درمانی شهرستان کاشان انجام گرفته است.روش­کار: جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع۲ شهرستان کاشان و حجم نمونه پژوهش حاضر شامل ۱۶۵ نفر از بیماران این شهرستان می باشد که به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شده­اند. ابزار پژوهش شامل مقیاس­های همکاری درمانی، کیفیت زندگی و مشخصات دموگرافیک محقق­ساخته بودند. داده­ها با نرم­افزار SPSS نسخه ۲۰ تحلیل شدند.یافته­ها: نتایج بیانگر آن است که میان متغیر کیفیت زندگی با ویژگی­های دموگرافیک بیماران دیابت نوع ۲ رابطه وجود ندارد اما سابقه دارودرمانی بدون روان­درمانی دارای رابطه معنی­دار و معکوس با کیفیت زندگی می­باشد. هم­چنین نتایج، رابطه مستقیم و معنی­دار بین همکاری درمانی و کیفیت زندگی را نشان داد.  نتیجه­گیری: نتایج رابطه مستقیم بین همکاری درمانی و کیفیت زندگی و رابطه معکوس بین سابقه دارودرمانی بدون روان درمانی با کیفیت زندگی را نشان داد و بخش قابل توجهی از موفقیت­های درمان در طولانی­مدت به همکاری درمانی بیمار و توجه بر ابعاد روان­شناختی بیمار، وابسته است.

دیابت نوع ۲, روان درمانی, کیفیت زندگی, همکاری درمانی