مهدی بلوکی کورنده - ریس گروه اکولوژی دریا- سازمان حفاظت محیط زیست
مهدی شجاعی - گروه زیست شناسی دریا، دانشکده منابع طبیعی و علوم دریایی نور، دانشگاه تربیت مدرس
نسرین عزیزی - معاونت محیط زیست دریایی و تالاب ها، سازمان حفاظت محیط زیست، تهران
مهتاب شجاعی - معاونت محیط زیست دریایی و تالاب ها، سازمان حفاظت محیط زیست، تهران

کربن آبی (Blue carbon) اصطلاحی است که در سال ۲۰۰۹ به منظور شناساندن اهمیت بوم سازگان های ساحلی گیاهی (مانگرو، شوره زارهای ساحلی و علف زارهای دریایی) در مقابله با اثرات تغییر اقلیم و لزوم حفاظت و بازسازی آنها شکل گرفت. کربن آبی به کربنی گفته می شود که توسط بوم سازگان های ساحلی گیاهی از جو گرفته می شود و در رسوبات ساحلی و زی توده گیاهان ذخیره می شود. بوم سازگان کربن آبی از آنجا بیشتر اهمیت پیدا می کنند که این بوم سازگان ها تا ۱۰ برابر بیشتر از بوم سازگان های خشکی، کربن ترسیب و ذخیره می کنند که نشان دهنده اهمیت بالای آنها در کاهش میزان دی اکسید کربن ناشی از فعالیت های انسانی است. در این مقاله اهمیت و مکانیسم ذخیره کربن در بوم سازگان گیاهی ساحلی مورد بررسی قرار گرفته است. منابع کربن آبی، ویژگیهای آن و رابطه آن با تغییرات اقلیم در کنار تهدیدات پیش روی بوم سازگان های کربن آبی نیز مورد مطالعه قرار می گیرد. در نهایت تفاوت بوم سازگان های کربن آبی و کربن سبز و همچنین توانایی بوم سازگان های کربن آبی در ذخیره کربن مورد بررسی قرار گرفت.

کربن آبی, تغییر اقلیم, بوم سازگان گیاهی ساحلی, مانگرو