محمد کاظمی - دکتری معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران ، ایران

طراحی موزه، فرآیند چندبعدی و ترکیبی است و رشته­ها و مراحل مختلف را در بر می­گیرد. تقریبا از دهه ۱۹۳۰ میلادی از داستان­سرایی در فرآیند طراحی معماری موزه­ها برای انتقال معانی و ارتباط نزدیک با جهان و انسان استفاده شده است. داستان­سرایی نوشتاری، کلامی، بصری و فضایی روش­های مختلف برای ارتباط بر قرار کردن موزه­ها با بازدیدکنندگان خود هستند. در این مقاله این روش­ها معرفی شده­اند. همچنین نقش آن ها در فرآیند طراحی معماری موزه در سطوح مختلف بررسی شده است. برای این موضوع از مفاهیم و تفاسیر در زمینه­های مختلف همچون فلسفه، زبان­شناسی، هرمنوتیک، جغرافیای انسانی، نظریه روایت، روان­شناسی، نظریه معماری و موزه­شناسی استفاده شده است. همچنین مرور ادبیات از منابع مرتبط، مشاهدات و تجربه­های شخصی و ارزیابی نمونه­های موردی برای تکمیل بحث بکار رفته­اند. موزه ملی دریانوردی استرالیا (روایت غیرخطی) و موزه تاریخ هنگ­کنگ (روایت خطی) به عنوان نمونه­های موردی ازلحاظ خط داستان، مفاهیم، ایده­ها و مصنوعات اصلی به طور کامل ارزیابی شده­اند. دستاوردها نشان می­دهند که در روش خطی نسبت به روش غیرخطی به صرف زمان و تمرکز بیشتر برای درک روایت کلان نیاز است. در روش خطی، طی مراحل مختلف و توجه به خط سیر آن ها اجباری اما در روش غیرخطی اختیاری است. در روش خطی یک روایت کلان وجود دارد اما در روش غیرخطی هر زمینه می­تواند به طور مستقل عمل کند. بر این اساس، معماری موزه می­تواند از طریق فعالیت­های کلامی تا فضایی و فعالیت­های شناختی تا تجربه مجسم، محیط جذاب برای تجربه عملی و انتقال معانی ایجاد کند.

فرآیند طراحی معماری موزه, تفسیر متن نوشتاری, تفسیر متن کلامی, داستان سرایی بصری, داستان سرایی فضایی