عرفان کبیرکوهی - پژوهشگر دکتری تخصصی معماری، دانشکده هنر و معماری، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ای را ن
محمدمهدی سروش - دانشیار گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایرا ن

سرعت و گسترش دانش و نبوغ بشری در قرن ۲۱ به حدی رسیده است که تحولات حاصل از آن، دنیای هنر و معماری را نیز در سراسر گیتی درنوردیده است . معماری سنتی ، با هویت و معنای شگرف خود، دیگر پاسخگوی نیازهای مادی و تسهیلاتی انسان امروز نیست . در ایران معاصر نیز با توجه به پیشینه ی هویت مدار خود حساسیت ها بر سر تجدد از سوی اندیشمندان سنت گرا وجود دارد. در این نوشتار به بررسی نظریات و آراء این صاحبنظران برای امکانسنجی معاصرسازی معماری سنتی خواهد پرداخت . نظریات سنت گرایان از این منظر قابل اهمیت است که سیاست گذاری های کلان فرهنگی و اجتماعی ایران متاثر از عقاید آنان است . لذا هدف از این مقاله شناخت جایگاه معماری در فضای نظریه پردازی فرهنگی و اجتماعی ایران است ، چرا که در طول تاریخ معاصر ایران، تنیدگی و همپوشانی معماری با حکمرانی سیاسی قابل لحاظ و جای بررسی بوده است . با این حال توسعه ، ارتقاء و تجددسازی در معماری ایران و تحول از معماری سنتی به معماری منطبق با نیازهای روز بایستی مورد مداقه و بررسی قرار گیرد. روش تحقیق این نوشتار از نوع کتابخانه ای و با رویکرد تحلیلی و توصیفی می باشد. به طوری که با دسته بندی و ایجاد فصل مشترک بین عقاید و آراء، رویکردهای سنتگرایان معین گشته و طیف های فکری مشابه در یک دسته لحاظ شدهاند. یافته های تحقیق این حقیقت را به خوبی نشان می دهد که همگرایان سنت و تجدد قائل به مجازبودن تمدن هستند و بین شئونات مختلف تفاوت قائل اند، در واقع این دسته از سنتگرایان با مظاهر تجدد مخالف نیستند بلکه با مظاهر انحراف مخالف اند.

معماری سنتی ، سنت گرایان، معاصرسازی معماری ، امکانسنجی